The function and meaning of the word /lɛː/ in Thai during the Sukhothai period
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study the function and meaning of the word /lɛː/ in Thai during the Sukhothai period. The data were collected from 41 inscriptions in the Sukhothai period that have already been published in books or online databases. In analyzing the function of the word /lɛː/, the syntactic criteria was used in semantic analysis and consideration given to the context of their appearance, substitution with synonyms, the meanings determined by grammarians, as well as the criteria for classifying the connector according to the meaning determined by Nawawan Pantumetha (2006).
The study found that the word /lɛː/ can be classified into
4 functions, namely (1) connector (2) final particle (3) topic marker and
(4) adjective indicating a unit in the total number. As for the /lɛː/ connector, this can be classified into 3 sub-functions, namely noun phrase connector, verb phrase connector, and sentence or discourse connector. The word /lɛː/ has 6 meanings, namely (1) indicating the participants (2) indicating the addition (3) indicating the beginning of a new story (4) indicating the continuation (5) indicating emphasis, and (6) indicating a unit in the total number.
Article Details
References
ภาษาไทย
คณะกรรมการชำระประวัติศาสตร์ไทย. (2548). ประชุมจารึก ภาคที่ 8 จารึกสุโขทัย. กรุงเทพฯ: กรมศิลปากร.
จารึกกฎหมายลักษณะโจร ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2564 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25196
จารึกฐานพระพุทธรูปผ้าขาวทอง ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/26005
จารึกฐานพระพุทธรูปพระนายคัมกอง ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/24708
จารึกป้านางคำเยีย ด้านที่ 1. (2555). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/93
จารึกวัดพระยืน ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25606
จารึกวัดศรีชุม ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2564 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25594
จารึกวัดศรีชุม ด้านที่ 2. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25595
จารึกวัดสรศักดิ์ ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25155
จารึกวัดหินตั้ง ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25705
จารึกวัดอโสการาม ด้านที่ 1. (2564). สืบค้นเมื่อ 13 ธันวาคม 2565 จาก https://db.sac.or.th/inscriptions/inscribe/image_detail/25706
จิราพร โชติเธียระวงศ์. (2524). การศึกษาเปรียบเทียบการใช้คำสันธานในสมัยสุโขทัย อยุธยา กับสมัยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ชวนพิศ อิฐรัตน์. (2518). การใช้คำและสำนวนในสมัยสุโขทัย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
เทพี จรัสจรุงเกียรติ. (2543). หน่วยเชื่อมโยงปริจเฉทภาษาไทยตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
นววรรณ พันธุเมธา. (2549). ไวยากรณ์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นัทธ์ชนัน เยาวพัฒน์. (2551). พัฒนาการของพหุหน้าที่ของคำว่า ซึ่ง ในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
นันทกา พหลยุทธ. (2526). การศึกษาเปรียบเทียบการใช้คำบุพบทในสมัยสุโขทัย อยุธยา กับสมัยปัจจุบัน (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ไพทยา มีสัตย์. (2540). การศึกษาคำช่วยหน้ากริยาที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ไพบูลย์ ดวงจันทร์. (2526). วิวัฒนาการของคำว่า “แล”. ภาษาและวัฒนธรรม, 3(2), 58-71.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2543). โครงสร้างของภาษาไทย: ระบบไวยากรณ์ (พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์ และคณะ. (2552). ชนิดของคำ วลี ประโยค และสัมพันธสาร. กรุงเทพฯ: สถาบันภาษาไทย.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ. (2551). “ยัง”: การศึกษาเชิงประวัติ (วิทยานิพนธ์มหาบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
สำนักงานราชบัณฑิตยสภา. (2560). พจนานุกรมศัพท์ภาษาศาสตร์ (ภาษาศาสตร์ทั่วไป). กรุงเทพฯ: สำนักงานราชบัณฑิตยสภา.
อมรา ประสิทธิ์รัฐสินธุ์, กิติมา อินทรัมพรรย์, และณัฐวุฒิ ไชยเจริญ. (2554). ไวยากรณ์ภาษาไทยมาตรฐาน. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
อัสนี พูลรักษ์. (2562). สำนวนภาษาในวรรณคดีไทยที่สัมพันธ์กับสำนวนภาษาในวรรณคดีบาลีและสันสกฤต (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ภาษาต่างประเทศ
Iwasaki, S., & Ingkaphirom, P. (2005). A reference grammar of Thai (2nd ed.). Cambridge: Cambridge University Press.
Li, C. N., & Thompson, S. A. (1976). Subject and topic: A new typology of language. In Subject and topic (pp. 457-489). New York: Academic Press.
