Soben Komar: A Study on the Concept of Vernacular Buddhism*
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article aims to study the story of Soben Komar[1] published by the Buddhist institute of Cambodia in terms of its main idea of the merit of ordination as interpreted by the concept of vernacular Buddhism. It is found that the main idea, i.e. the merit of ordination can save the monk’s parents from hell, is presented through two important incidents coming after the conflict between the mother and the son, the descriptions of heaven, and the parents’ dialogues of confirmation after benefiting from their son’s ordination. In addition, the supporting idea, namely the merit of ordination being the ultimate merit, is also presented through the use of symbols of Dharma and the lamentation of the mother. It is also found that the texts of Soben Komar have three important processes of vernacularization:
1) the compilation of elements from Buddhist literature and local narratives, 2) the interpretation of ordination as a form of merit and the connection of Karma with the system of kinship to negotiate with local beliefs and values, and 3) the use of Buddhist literary conventions to create faith and persuasiveness. The local characteristic of Soben Komar could be seen in the emphasis on the value of ordination as a chance to gain an education and to show gratitude to one’s parents. The story of Soben Komar is also regarded as an ideal for novice monk Cambodian culture.
Article Details
References
ภาษาไทย
กาญจนา นาคสกุล. (2564). อ่านภาษาเขมร (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จันทบุรีนฤนาถ, กรมพระ. (2513). ปทานุกรม บาลี ไทย อังกฤษ สันสกฤต ฉบับพระเจ้า บรมวงศ์เธอ กรมพระจันทบุรีนฤนาถ. พระนคร: ศิวพร.
แชนด์เลอร์, เดวิด. (2543). ประวัติศาสตร์กัมพูชา (พิมพ์ครั้งที่ 2; พรรณงาม เง่าธรรมสาร, สดใส ขันติวรพงศ์ และวงเดือน นาราสัจจ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโครงการตำราสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์.
ดิเรก หงษ์ทอง, ผู้ปริวรรต. (ม.ป.ป.). สตฺรากูนเจาวบฺรเตาวขฺลูนแอง และ กฺรมจฺบาบ ฉบับวัดปราสาทศิลาราม. เอกสารไม่ตีพิมพ์.
นรเศรษฐ์ พิสิฐพันพร, เสาวภา พรสิริพงษ์ และยงยุทธ บุราสิทธิ์. (2557). เรียนรู้ประเทศเพื่อนบ้าน กัมพูชาในมิติทางสังคมวัฒนธรรม. นครปฐม: สถาบันวิจัยภาษาและวัฒนธรรมเอเชีย มหาวิทยาลัยมหิดล.
นิยะดา เหล่าสุนทร. (2558). ปัญญาสชาดก: ประวัติและความสำคัญที่มีต่อวรรณกรรมร้อยกรองของไทย (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: ลายคำ.
พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต). (2541). พุทธธรรม ฉบับปรับปรุงและขยายความ
(พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ.ปยุตฺโต). (2551). พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์. (พิมพ์ครั้งที่ 11). ม.ป.ท.
______. (2559). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม (พิมพ์ครั้งที่ 34). กรุงเทพฯ: มูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต).
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. สืบค้นเมื่อ 15 มกราคม 2566 จาก http:/ ww.84000.org/tipitaka/
วิยุดา ทิพย์วิเศษ. (2564). การศึกษาเปรียบเทียบสุบินคำกาพย์ ฉบับกรมศิลปากร และสุบินกุมาร ฉบับภาษาเขมร. วารสารพิกุล, 19(1), 205-223.
ศานติ ภักดีคำ. (2541). ลักษณะคำประพันธ์เขมรสมัยกลาง. วารสารมนุษยศาสตร์ ปริทรรศน์, 20(2), 41-46.
______. (2550). ศาสตราแลบง: วัฒนธรรมทางวรรณศิลป์ พัฒนาการ และความสัมพันธ์กับวัฒนธรรมเขมร (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาวรรณคดีและวรรณคดีเปรียบเทียบ). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
อภิญญา ตะวันออก, (29 กรกฎาคม 2563). ละครบาสักกับบทเล่านอกโรง.https://www.matichonweekly.com/column/article_330065
อาทิตย์ ชีรวณิชย์กุล. (2552). ทานและทานบารมี: ความสำคัญที่มีต่อการรังสรรค์วรรณคดีไทยพุทธศาสนา (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ภาษาต่างประเทศ
ฆีง หุก ฑี. (2007). อกฺสรสิลฺปแขฺมรสตวตฺสที 20. ภฺนํเพญ: บณฺณาคารองฺคร.
เรือง สุบินฺทกุมาร. (1958). ภฺนํเพญ: พุทฺธสาสฺนบณฺฑิตฺย.
ลี ธามเตง. (1960). อกฺสรสาสตฺรแขฺมร. ภฺนํเพญ: เสง งวนหวต.
เมุีย คึม. (2023, August 14). ลฺโขนบาสาก่ขฺแมรโกฺรมเรืองสุบินกุมาร สมฺแฎงโฎยกฺรุม
สิลฺปะรสฺมีปฺรทีป เขตฺตพฺระตฺรพำง กมฺพุชาโกฺรม. [Video]. Youtube.
https://www.youtube.com/watch?v=EcdSOFrEhbg
Amratisha, K. (1998). The Cambodian novel: A study of its emergence and development (Doctoral dissertation). School of Oriental and African Studies, University of London, London.
Holt, J. C. (2012). Caring for the dead ritually in Cambodia. Southeast Asian Studies, 1(1), 3-75.
Jacob, J. M. (1996). The traditional literature of Cambodia: A preliminary guide. Oxford: Oxford University Press.
Kourilsky, G. (2022). Filial piety: Shades of difference across Theravādin
traditions. In Berkwitz, S. C. & Thompson, A. (Eds.), Routledge handbook of Theravāda Buddhism (pp. 156-169). London: Routledge.
Pali Text Society. (1925). The Pali Text Society's Pali-English Dictionary. London: Pali Text Society.
Primiano, L. N. (1995). Vernacular religion and the search for method in religious folklife. Western Folklore, 54(1), 37–56.
Roveda, V., & Yem, S. (2009). Buddhist painting in Cambodia. Bangkok: River Books.
Spencer, H. (1877). The principles of sociology (Vol. 1). London: Williams and Norgate.
______. (1897). The principles of sociology (Vol. 3). New York: D. Appleton and Company.
Walker, T. T. (2018). Unfolding Buddhism: Communal scripts, localized translations, and the work of the dying in Cambodian chanted Leporellos (Doctoral dissertation). University of California, Berkeley.
