Procedure for Compulsory Prosecution in the view of Professor John H. Langbein (Part 2)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Procedure for Compulsory Prosecution will only be used for serious crimes under the principle of legal compulsory prosecution. It does not apply to cases of petty infractions or misdemeanors to which discretional prosecution applies on a case-by-case basis as provided in the German Criminal Procedure Code. This is different from American law which does not explicitly formulate such rules as in German law. In addition, under German law, compulsory prosecution does not apply to other special proceedings regarding penal orders where defendants confess to their crimes. These proceedings are similar to those who plead guilty under American law. However, before the victim employs procedure for compulsory prosecution, the victim must first submit to a prosecutorial chief a departmental complaint against the prosecutor’s discretion not to prosecute. When the chief prosecutor agrees with the prosecutor’s non-prosecution order, then the victim will have the right to bring the case to the Court of Justice. Learning from the article by Professor Langbein allows us to analyze certain legal issues, whether they are the same old problems about which Thai lawyers already have opinions or whether they are new ones that Thai lawyers will have to face when the new law comes into force.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ภาษาไทย
กรรภิรมย์ โกมลารชุน, ‘วัตถุแห่งคดีในคดีอาญาคืออะไร? What is the object of criminal proceedings?’ (2557) 2 วารสารกระบวนการยุติธรรม 1.
เข็มชัย ชุติวงศ์, ‘หลักนิติธรรมกับการสั่งคดีของพนักงานอัยการ’ (รายงานส่วนบุคคล หลักสูตรนิติธรรมเพื่อประชาธิปไตย รุ่นที่ 5 วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ 2560) <https://www.constitutionalcourt.or.th/occ_web/ewt_dl_link.php?nid=9674> สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2566.
คณิต ณ นคร, กฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา (พิมพ์ครั้งที่ 9 แก้ไขเพิ่มเติม, สำนักพิมพ์วิญญูชน 2561).
ณรงค์ ใจหาญ, หลักกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา เล่ม 1 (พิมพ์ครั้งที่ 12, สำนักพิมพ์วิญญูชน 2556).
สรรพัชญ รัชตะวรรณ, ‘การสั่งไม่ฟ้องคดีอาญาของพนักงานอัยการด้วยเหตุคดีไม่เป็นประโยชน์ต่อสาธารณะ : ศึกษาเปรียบเทียบกับประเทศอังกฤษ’ (2564) 1 ดุลพาห 150.
สุรศักดิ์ ลิขสิทธิ์วัฒนกุล, ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา ฉบับอ้างอิง, (พิมพ์ครั้งที่ 19, สำนักพิมพ์วิญญูชน 2562).
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์, ‘การชะลอการฟ้องโดยมีเงื่อนไขตามมาตรา 153 a ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเยอรมัน’ (2546) 2 บทบัณฑิตย์ 16.
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์, ‘การเจรจาต่อรองในคดีอาญา (Absprachen im Strafprozess) ตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเยอรมัน’ (2546) 3 บทบัณฑิตย์ 1.
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์, ‘การมีส่วนร่วมของผู้เสียหายในกระบวนพิจารณาคดีอาญาตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเยอรมัน’ (2558) 2 ดุลพาห 90.
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์, ‘กระบวนพิจารณาบังคับให้ฟ้องคดี (Klageerzwingungsverfahren) ตามกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญาเยอรมัน’ (2563) 3 บทบัณฑิตย์ 151.
สุรสิทธิ์ แสงวิโรจนพัฒน์, ‘ความผิดอาญาเล็กน้อย’ (2565) 2 บทบัณฑิตย์ 110.
หยุด แสงอุทัย, ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา : ศึกษาทางคำพิพากษาฎีกา (สำนักพิมพ์แม่บ้านการเรือน 2507).
ภาษาต่างประเทศ
Claus Roxin, Strafprozessordnung (50th edn, C.H. Beck Verlag 2014).
Claus Roxin and Bernd Schuenemann, Strafverfahrensrecht (29th edn, C.H. BECK Verlag 2017).
Eike Duckwitz, ‘Die Verwertbarkeit von nach §§ 154, 154a StPO ausgeschiedenem Prozessstoff bei der Beweiswürdigung und Strafzumessung im Strafverfahren’ (Göttingen University Press 2017) <https://www.univerlag.uni-goettingen.de/bitstream/handle/3/isbn-978-3-86395-219-8/GSK28_duckwitz.pdf;jsessionid=866E222C168DF36CBE18973EB35096A7?sequence=1> สืบค้นเมื่อ 5 พฤษภาคม 2566.
Floriaan H. Went, ‘Das Opportunitaetsprinzip im niederlaendischen und schweizerischen Strafverfahren’ (dissertation, University of Zurich and Erasmus University Rotterdam 2012).
Joachim Bohnert and Jens Buelte, Ordnungswidrigkeitenrecht (5th edn, C.H. BECK Verlag 2016).
Volker Erb, ‘Legalitaets- und Opportunitaetsgrundsatz als normative Prinzipien’ in Claudius Geisler (ed) Das Ermittlungsverhalten der Polizei und die Einstellungspraxis der Staatsanwaltschaften (Duncker & Humblot 1999).
