การศึกษาความหมายของเมืองสีเขียว ผ่านทฤษฎีเครือข่ายผู้กระทำในบริบทเมืองอีสาน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยคุณภาพฉบับนี้เป็นการศึกษาปรากฎการณ์ที่มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความหมายของเมืองสีเขียวในบริบทเมืองอีสาน โดยใช้กรอบทฤษฎีเครือข่ายผู้กระทำในการพิจารณาความสำคัญของบทบาทและความเชื่อมโยงความหมาย กลุ่มเป้าหมายประกอบด้วยตัวแทนจากภาครัฐและภาคประชาชนรวมจำนวน 20 คน แบ่งเป็น ภาครัฐ 10 คน และภาคประชาชน 10 คน รวบรวมข้อมูลโดยใช้วิธีการสัมภาษณ์แบบกึ่งโครงสร้าง ระหว่างปี พ.ศ. 2563 ถึง พ.ศ. 2565 งานวิจัยนี้มุ่งศึกษาพื้นที่เมืองในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย ที่มีขนาดพื้นที่สีเขียวขนาดใหญ่ ได้แก่ เทศบาลนครขอนแก่น และเทศบาลนครอุดรธานี ผลการวิจัยพบว่า การอธิบายความเป็นเมืองสีเขียวของหน่วยงานภาครัฐและประชาชนมีความแตกต่างกัน โดยที่หน่วยงานภาครัฐให้ความสำคัญกับการลดมลพิษทางอากาศ ในขณะที่ประชาชนให้ความสำคัญกับการใช้ประโยชน์ของพื้นที่สีเขียวเพื่อการดำรงชีวิตมากกว่าการใช้ประโยชน์เพื่อความสวยงามของเมืองเท่านั้น
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Benjamas Chotthong, Kamolrat Pohti, Wilawan Noipaa, Chaloemrat Disayapanya, Ratchaporn Sangkarohtai, & Puangpaka Kaogratohk. (2015). Deciphering a livable city [In Thai]. Bangkok: Saengsawang Ganpim Printing.
Brilhante, O., & Klaas, J. (2018). Green city concept and a method to measure green city performance over time applied to fifty cities globally: Influence of GDP, population size and energy efficiency. Sustainability, 10(6), 2031.
Callon, Michel. (1986). The sociology of an actor-network: The case of the electric vehicle. In Callon, M., Law, J., Rip, A. (Eds.), Mapping the dynamics of science and technology (pp. 19-34). Palgrave Macmillan: London.
Carroll, N., Richardson, I., & Whelan, E. (2012). Service science: An actor-network theory approach. International Journal of Actor-Network Theory and Technological Innovation (IJANTTI), 4(3), 51-69.
Cheshmehzangi, A., & Griffiths, C. J. (2014). Development of green infrastructure for the city: A holistic vision towards sustainable urbanism. Journal of Architecture and Environment, 2(2), 13-20.
Chou, T. L. (2012). ANT analysis on the river management of urban Taiwan: a case study of Keelung river in Taipei basin. Advances in Applied Sociology, 2(03), 203.
Department of Environmental Quality Promotion. (2019). Assessment Guide for Environmentally Sustainable Cities [In Thai]. Bangkok: World Expert Company Limited.
Economist Intelligence Unit. (2011). Asian green city index: Assessing the environmental performance of Asia’s major cities. Germany: Siemens Franziska Consolati.
Jakkrit Sangkhamanee. (2016). We have never been modern in science and non-science: non-objectivity, non-humanism, and Actor-Network Theory of Bruno Latour [In Thai]. In Chantanee Charoensri (Eds.), Science and non-science: come outside and go inside
[In Thai]. (pp. 142-178). Nonthaburi: Paragraph publishing.
Lal, R. (2020). Home gardening and urban agriculture for advancing food and nutritional security in response to the COVID-19 pandemic. Food Security, 12(4), 871-875. doi:10.1007/s12571-020-01058-3
Latour, B. (2005). Reassembling the Social: An introduction to Actor-Network-Theory. New York: Oxford University Press.
Nardsiri Komonpan. (2014). City farming: Includes patterns, techniques, and tips for growing vegetables in the city [In Thai]. Nonthaburi: Parbpim Printing.
Newman, P. (2010). Green urbanism and its application to Singapore. Environment and urbanization Asia, 1(2), 149-170.
Setiowati, R., Mizuno, K., Hasibuan, H. S., & Koestoer, R. H. (2022). Actor-network theory approach for urban green spaces planning: Study in Jakarta Capital City, Indonesia. Kasetsart Journal of Social Sciences, 43(4), 1075-1084. doi:10.34044/j.kjss.2022.43.4.33
Sombat Kusumavalee. (2000). Actor-network theory: Modest sociology and the new approach to study power relations [In Thai]. NIDA Development Journal, 40(1), 75-119.
Steffen Lehmann. (2010). Green urbanism: Formulating a series of holistic principles. Surveys and Perspectives Integrating Environment and Society, 3(2), 1-16.
TÎRLĂ, M. L., Manea, G., Vijulie, I., Matei, E., & Cocos, O. (2014). Green cities–Urban planning models of the future. In Cities in the globalizing world and Turkey: A theoretical and empirical perspective (pp. 462-479). University Press: Sofia, Bulgaria.
Wanwilai Wayalun. (2014). Green city index for urban environmental planning of Thai cities in lower Northern Region (Unpublished master’s thesis). Silpakorn University, Bangkok.
Zain, A. F., Pribadi, D. O., & Indraprahasta, G. S. (2022). Revisiting the Green City concept in the tropical and Global South cities context: The case of Indonesia. Frontiers in Environmental Science, 10, 45.
