The Use of Kanji Pronunciation in Japanese for Learning Korean Vocabulary
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This article examines the phonological relevance between the Japanese and Korean languages, focusing on how knowledge of N2-level Kanji readings can be leveraged to apply to learning beginner Korean vocabulary, thereby promoting multilingualism. An analysis of 1,186 N2-level Kanji characters revealed that 27% shared identical pronunciations, while a significant 69% exhibited systematic sound correspondences. The study identified 12 key patterns of these sound correspondences in vowels, initial consonants, and final consonants, which allow for the direct comparison of pronunciations between the two languages. The effectiveness of the approach was then tested on 1,836 beginner Korean vocabulary words, revealing that 38.57% were of Chinese origin, with 27.51% of these having a direct semantic correspondence with a Kanji-based word in Japanese. The findings indicate that applying the identified sound correspondence patterns can facilitate the prediction of meaning and the memorization of word pairs across both languages, while also providing a linkage to connect vocabulary for the remaining 11.06% of words that use different terminology but are derived from the same Chinese character.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความและข้อคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นของผู้เขียนบทความนั้นๆ ไม่ใช่ความเห็นของกองบรรณาธิการหรือของวารสาร jsn Journal
References
เจแปน อินทะกัลยา. (2564). การศึกษาข้อได้เปรียบและข้อพึงระวังในการเรียนภาษาจีนของผู้เรียนต่างชาติที่มีความรู้ภาษาญี่ปุ่นเทียบเท่าระดับ JLPT N2. วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เจแปน อินทะกัลยาและธีรวัฒน์ ธีรพจนี. (2565). การเขียนอักษรจีนประยุกต์สำหรับผู้เรียนภาษาจีนที่มีพื้นความรู้ภาษาญี่ปุ่น: ข้อพึงระวังจากการศึกษาเปรียบต่าง. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 15(2), 223-250.
ธเนศ สายจิตบริสุทธิ์. (2568). ระบบเสียงภาษาเกาหลี. โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รัฐกิตติ์ เลิศวิศวะ. (2560). การศึกษาเปรียบเทียบอักษรคันจิในภาษาญี่ปุ่นและอักษรจีนในภาษาจีน. อินทนิลทักษิณสาร. 12 (2), 185-197.
รัฐกิตติ์ เลิศวิศวะ. (2565). การศึกษาเปรียบเทียบระบบรากอักษรคันจิกับอักษรจีน. เอกสารหลังการประชุมวิชาการระดับชาติสมาคมญี่ปุ่นศึกษาแห่งประเทศไทย ครั้งที่ 16. 34-45.
สุภาพร บุญรุ่ง และคณะ. (2562). ภาษาเกาหลี 1. สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุรัตน์ ศรีราษฎร์. (2544). การศึกษาภาษาถิ่นเชิงภูมิศาสตร์. วรรณวิทัศน์. 1(1), 86-99.
อัษฎายุทธ ชูศรี. (2564). แปดประเด็นภาษาศาสตร์ภาษาญี่ปุ่นเบื้องต้น. โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการคณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
浅井伸彦 (2009).『快速マスター韓国語』語研.
沖森卓也編著 (2010).『日本語ライブラリー 日本語史概説』朝倉書店.
沖森卓也・曺喜澈編 (2014).『日本語ライブラリー 韓国語と日本語』朝倉書店.
金珉秀 (2010).「日韓漢字音の対照研究－子音（初声と終声）の対応を中心に－」『筑波学院大学紀要』5, 55-66.
実用漢字研究会 (2015).『新実用漢字表現辞典』朝日出版社.
Baxter, W. H., & Sagart, L. (2014). Old Chinese: a new reconstruction. Oxford University Press.
Fitzpatrick, T. & Izura, C. (2011). Word association in L1 and L2: An exploratory study of response types, response times, and interlingual mediation. Studies in Second Language Acquisiton. 33(03), 373-398.
Viorica, M. et al. (2012). Multilingual stroop performance: effects of trilingualism and proficiency on inhibitory control. International Journal of Multilingualism. 10(1). Routledge. p.82-104.
Weblio. (n.d.). Weblio 日中中日辞典.Retrieved October 10, 2025 from https://cjjc.weblio.jp/
