การเปรียบเทียบลักษณะทางกลสัทศาสตร์ของสระเสียงสั้นและสระเสียงยาวภาษาญี่ปุ่นที่ออกเสียงโดยผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทยใน 3 จังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีภาษาแม่แตกต่างกัน กรณีศึกษาจังหวัดปัตตานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์เปรียบเทียบลักษณะทางกลสัทศาสตร์ของสระเสียงสั้นและสระเสียงยาวภาษาญี่ปุ่นที่ออกเสียงโดยเจ้าของภาษา (JP) และกลุ่มผู้เรียนที่มีภาษาแม่ต่างกัน 3 กลุ่มคือ ภาษาไทยกลาง (TH), ภาษาไทยถิ่นใต้ (ST) และ ภาษามลายู (ML) ซึ่งมีการวัดค่าทางกลสัทศาสตร์ ได้แก่ ค่าความถี่ฟอร์เมินต์ที่ 1 และที่ 2 (คุณสมบัติของเสียงสระ) และค่าระยะเวลา (ความสั้นยาวของเสียง) ของกลุ่มผู้เรียนที่มีภาษาแม่ต่างกันจำนวน 6 คน โดยเป็นนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย ผู้วิจัยใช้โปรแกรม PRAAT ในการวิเคราะห์ลักษณะทางกลสัทศาสตร์
ผลการวิเคราะห์ค่าความถี่ฟอร์เมินต์ที่ 1 และที่ 2 ของสระเสียงสั้นและสระเสียงยาวในภาษาญี่ปุ่นพบว่า ค่าความถี่ฟอร์เมินต์ของสระเสียงสั้น กลุ่มผู้เรียนที่มีภาษาแม่ต่างกัน 3 กลุ่ม TH, ST และ ML ออกเสียงแตกต่างกับกลุ่ม JP ได้แก่ เสียง /i/,/e/,/u/,/o/ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ส่วนค่าความถี่ฟอร์เมินต์ของสระเสียงยาว กลุ่มผู้เรียนทั้ง 3 กลุ่ม TH, ST และ ML ออกเสียงแตกต่างกับกลุ่ม JP ในทุกๆ เสียงอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ และผลการวิเคราะห์ค่าระยะเวลาพบว่า กลุ่มผู้เรียนที่มีภาษาแม่ต่างกัน 3 กลุ่ม TH, ST และ ML ออกเสียงสระเสียงสั้นภาษาญี่ปุ่นยาวกว่ามาตรฐาน TH > ST > ML > JP กล่าวคือ สระเสียงสั้นจะออกเป็นสระเสียงยาวที่มีพยางค์หรือโมระเพิ่มเข้า ส่วนการออกเสียงสระเสียงยาวภาษาญี่ปุ่น กลุ่มผู้เรียนที่มีภาษาแม่ต่างกันทั้ง 3 กลุ่มออกเสียงสระเสียงยาวได้สั้นกว่าเจ้าของภาษา JP > ST > TH > ML กล่าวคือ จำนวนพยางค์หรือโมระลดไป 1 เสียง ส่งผลให้เกิดความไม่เป็นธรรมชาติได้
Article Details
ข้อความและข้อคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นของผู้เขียนบทความนั้นๆ ไม่ใช่ความเห็นของกองบรรณาธิการหรือของวารสาร jsn Journal
เอกสารอ้างอิง
กัญญารัตน์ เอี่ยมวันทอง. (2551). ลักษณะทางกลสัทศาสตร์ของสระในภาษามลายูถิ่นปาตานี. (วิทยานิพนธ์อักษรศาสตรมหาบัณฑิต).
ชัยยศ รองเดช. (2560). การศึกษาปัญหาการออกเสียงและการรับรู้เสียงพยัญชนะเดี่ยวภาษาญี่ปุ่นของผู้เรียนชาวไทยถิ่นใต้. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต).
ตามใจ อวิรุทธิโยธิน. (2553). การศึกษาลักษณะทางกลสัทศาสตร์ของพยัญชนะ สระ และวรรณยุกต์ในภาษาไทยมาตรฐานสำเนียงใต้โดยเปรียบเทียบกับภาษาไทยมาตรฐานและภาษาไทยถิ่นใต้. (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต,กรุงเทพฯ:จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).
ทัศนีย์ เมธาพิสิฐ. (2554). ภาษาศาสตร์ภาษาญี่ปุ่น. ปทุมธานี: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธนพร ศรีวุฒิพงศ์. (2559). การศึกษาประสิทธิผลการฝึกแชโดอิ้งเพื่อพัฒนาการออกเสียงสูงต่ำของคำยืมภาษาญี่ปุ่นในภาษาไทย. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
ธัญญารัตน์ สงวนศรี. (2554). ปัญหาการออกเสียง Yo-on (เสียงพยัญชนะควบ) ของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่นชาวไทย. ชลบุรี: มหาวิทยาลัยบูรพา.
นิเย๊าะ จาหลง. (2556). การออกเสียงพยัญชนะภาษาญี่ปุ่นของผู้เรียนชาวไทยที่พูดภาษามลายูถิ่นปาตานีเป็นภาษาแม่. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์).
บุญเหลือ เทพยสุวรรณ, ม.ล. (2554). รวบรวมบทความเกี่ยวกับการเรียนการสอนภาษา. วารสารภาษาปริทัศน์, 26, 22-64.
ยุพกา ฟูกุชิม่า. (2561). การออกเสียงภาษาญี่ปุ่นจากทฤษฎีสู่ปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
รัตติยา สาและ. (2552). เรียนภาษามลายูถิ่นด้วยนิทาน. สงขลา: ศูนย์หนังสือมหาวิทยาลัยทักษิณ
Yupaka Siriphonphaiboon, Isomura Kazuhiro, Pakatip Skulkru. (2008).「タイ人教師による日本語音声 教育の現状調査」『東南アジアにおける日本語 教育の展望』タマサート大学主催日本語教育国際シンポジウム発表予稿集, 146-150.
アサダーユットチューシー.(2004). 「タイ語母語話者の日本語発音に関する干渉の考察と指導提案」,『国際交流基金 バンコク日本語文化センター日本語教育紀要』第１号, 21-37.
千葉真人, 佐藤純,大田真也.(2009).「日本人教師が感じているタイ人学習者の発音の問題点とその具体例」『国際交流基金バンコク日本文化センター日本教師紀要』第６号, 115-124.
晴夫窪薗.(1998) .「モーラと音節の普遍性」『音声研究』 第2巻 第1号13号, 5-15.
河野俊之.(2014) . 『日本語教師のためのTIPS77 第３巻 音声教育の実践』くろしお出版.
皆川泰代, 前川喜久雄, 桐谷滋. (2002).「日本語学習者の長/短母音の同定におけるピッチ型と音節位置の効果」『音声研究』第6巻号, 第2, 88-97.
サウワニー スタートーンタイ.(2004).「日本語の発音における母語の影響について}タイ人日本語学習者を対象として−」,『東京：大東文化大学院外国科語学研究編』,169-175.
タサニー メーターピスィット.(2014).「タイ人日本語学習者のための音声教育の現状と課題 —教師の教育方法と学習者の取り組み方を中心に—」『早稲田日本語教育学』第16号,87-104.
戸田貴子.(1998).「モーラと中間言語の音節構造」『筑波大学留学生センター日本語教育論集』第13号,13-45
