ผู้หญิงและลูกในบทละครโน แนวความรักและปาฏิหาริย์
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาพของตัวละครหญิงและตัวละครลูก ศึกษาอำนาจและการต่อรองของตัวละครหญิงและตัวละครลูกในบทละครโนแนวความรักและปาฏิหาริย์ จำนวน 5 เรื่อง ได้แก่ 1) อะอิโซะเมะงะวะ 2) ทะเกะ โนะ ยุกิ 3) ทะนิโก 4) ดัมปู และ 5) มะท์ซุยะมะกะงะมิ และศึกษาความคิดความเชื่อที่ปรากฏในบทละครโนเรื่องที่ศึกษา ผลการศึกษาพบว่า ตัวละครหญิงและตัวละครลูกแสดงภาพทั้งด้านบวกและด้านลบแต่ส่วนมากเป็นภาพด้านบวก อย่างไรก็ตาม พฤติกรรมที่แสดงภาพด้านบวกไม่สามารถส่งผลให้ตัวละครสมปรารถนาในสิ่งที่ต้องการได้ทุกกรณี ตัวละครหญิงแสดงอำนาจในสัดส่วนที่มากกว่าการต่อรองอำนาจ ขณะที่ตัวละครลูกต่อรองอำนาจในสัดส่วนที่มากกว่าการแสดงอำนาจ และผลการศึกษาเรื่องความคิดความเชื่อพบว่า เนื้อเรื่องของบทละครโนที่ศึกษาส่วนมากแสดงเนื้อเรื่องสอดคล้องกับความคิดความเชื่อของคนญี่ปุ่นในสมัยโบราณ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ข้อความและข้อคิดเห็นต่างๆ ในบทความเป็นของผู้เขียนบทความนั้นๆ ไม่ใช่ความเห็นของกองบรรณาธิการหรือของวารสาร jsn Journal
เอกสารอ้างอิง
สิริมนพร สุริยะวงศ์ไพศาลและวินัย จามรสุริยา. (2563). ภาพลักษณ์พ่อแม่ลูกญี่ปุ่น. กรุงเทพ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
天野文雄 (2019). 『能楽手帖』. 東京:角川ソフィア文庫.
石井倫子(2003). 「解体する「家」とその再生―〈藍染川〉の世界を中心に―」『日本文学』52(7) : 66-74.
小田幸子(1995). 「能の中の「メロドラマ」恩愛霊験能をめぐって」『能劇学』2: 1-15.
佐成謙太郎(1982). 『謡曲大観 第一巻』. 東京:明治書院.
_______. (1982). 『謡曲大観 第三巻』. 東京:明治書院.
_______. (1982). 『謡曲大観 第五巻』. 東京:明治書院.
女性史総合研究会、編者(1990). 『日本女性生活史２中世』. 東京:東京大学出版会.
総合女性史研究会、編者(2008). 『日本女性の歴史』. 東京:角川選書.
高松百香(2018). 「中世の結婚と離婚―史実と狂言の世界－」『武蔵野大学能楽資料センター紀要』29 : 41-55.
野村育世(2004). 『仏教と女の精神史』. 東京:吉川弘文館.
