ระบบคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อวิเคราะห์ลักษณะของคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย และความหมายของคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย ด้วยวิธีวิเคราะห์องค์ประกอบ (Componential Analysis) รวมทั้งเพื่อศึกษาวัฒนธรรมที่สะท้อนจากระบบคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย โดยเก็บข้อมูลคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย จากการสัมภาษณ์ผู้บอกภาษากลุ่มชาติพันธุ์เขมร บ้านสามทอง หมู่ที่ 1 ตำบล ตลิ่งชัน อำเภอเมือง จังหวัดสุพรรณบุรี จำนวน 6 คน แบ่งเป็นผู้บอกภาษาเพศชาย 3 คน เพศหญิง 3 คน
ผลการวิจัยพบว่าภาษาเขมรถิ่นไทยมีจำนวนคำเรียกญาติทั้งหมด จำนวน 26 คำ แบ่งเป็นคำเรียกญาติคำเดี่ยว 13 คำ และคำประสม 13 คำ โดยความหมายของคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทยถูกจำแนกออกจากกันด้วยมิติแห่งความแตกต่าง 6 ประการ ได้แก่ รุ่นอายุ, สายเลือด, เพศ, อายุ, การแต่งงาน และการแต่งงานใหม่
วัฒนธรรมที่สะท้อนจากระบบคำเรียกญาติในภาษาเขมรถิ่นไทย มี 5 ประการ ได้แก่ การให้ความสำคัญกับระบบอาวุโส การเน้นญาติที่สัมพันธ์กันทางสายเลือด การให้ความสำคัญกับญาติสายตรง การให้ความสำคัญกับญาติฝ่ายพ่อกับฝ่ายแม่และฝ่ายสามีกับฝ่ายภรรยาเท่าเทียมกัน และการให้ความสำคัญกับเพศชายและหญิงเท่าเทียมกัน
Article Details
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสารมังรายสาร ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารมังรายสาร ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมังรายสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อเพื่อกระทำการใดๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรณ์จากวารสารมังรายสารก่อนเท่านั้น
References
จตุพร โดมไพวัลย์. (2555). การเปรียบเทียบระบบคำเรียกญาติในภาษาไทยและภาษาเมี่ยน (เย้า). วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ชัยวัฒน์ เสาทอง. (2545). การศึกษาระบบเสียงภาษาเขมร บ้านสำโรงบน ตำบลทรายขาว อำเภอสอยดาว จังหวัดจันทบุรี. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาเขมรศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ทิพากรวรวงศ์ เจ้าพระยา. (2503). พงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์สมัยรัชกาลที่ 1. (ม.ป.ท.)
ประสิทธิ์ สวาสดิ์ญาติ. (2535). ระบบเครือญาติและการจัดระเบียบสังคม. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เยาวลักษณ์ เฉลิมเกียรติ. (2542). คำเรียกญาติในจังหวัดนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยทักษิณ.
วราภรณ์ ตีระ. (2545). คำเรียกญาติของชาวไทยมุสลิมที่มีเชื้อสายต่างกันในกรุงเทพมหานคร. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาศาสตร์ บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สมเกียรติ วัฒนาพงษากุล. (2548). สีในภาษาเขมร : การรับรู้และโครงสร้างทางไวยากรณ์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาเขมร มหาวิทยาลัยศิลปากร.
สุรสิทธิ์ วิหคมาตย์และคณะ. (2533). อนุสรณ์คุณแม่หน่าย สาธุพันธุ์. สุพรรณบุรี : สุรศักดิ์การพิมพ์.
สุวัฒนา เลี่ยมประวัติ. (2557). แผนที่ภาษาศาสตร์ จังหวัดสุพรรณบุรี. นครปฐม : ภาควิชาภาษาไทย คณะอักษรศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
อมรชัย คหกิจโกศล. (2548). การเปรียบเทียบคำเรียกเครือญาติในภาษาไทยและภาษาจีนแต้จิ๋ว. ดำรงวิชาการ. 4,1 (มกราคม – มิถุนายน) : 1-23.
อรวรรณ ภูอิสระกิจ. (ม.ป.ป.). ไวยาภรณ์และระบบหน่วยคำภาษาเขมร. กรุงเทพฯ : คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.