แนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาและวิเคราะห์สภาพแวดล้อมภายในและภายนอกของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง และ 2) เพื่อเสนอแนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง การวิจัยนี้เป็นการศึกษาวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยการศึกษาสภาพแวดล้อมภายในและภายนอก (SWOT) ของการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของ
เมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง แล้วนำมาจับคู่วิเคราะห์ TOWS Matrix การสัมภาษณ์เชิงลึกผู้ให้ข้อมูลหลัก จำนวน 17 คน จากหน่วยงานภาครัฐ นักวิชาการ ผู้ประกอบการท่องเที่ยว และภาคประชาชน และการสนทนากลุ่ม (Focus group) ผู้ให้ข้อมูลหลักที่ จำนวน 8 คน จากภาครัฐ ภาคเอกชน ภาคประชาชน และนักวิชาการ เพื่อหา
แนวทางการพัฒนาการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง ผลการวิจัยพบว่า
แนวทางการพัฒนาการจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมของเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง ประกอบด้วย
1) กลยุทธ์เชิงรุก (SO) ได้แก่ การส่งเสริมและพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมให้มีรูปแบบหลากหลาย
มีคุณภาพ ได้มาตรฐานสากลและเหมาะสมกับบริบทเชิงพื้นที่ การพัฒนาเส้นทางเชื่อมโยงแหล่งท่องเที่ยว
เชิงวัฒนธรรมในหลากหลายมิติ และการพัฒนาบุคลากรด้านการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมืออาชีพ 2)
กลยุทธ์เชิงแก้ไข (WO) ได้แก่ การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและสิ่งอำนวยความสะดวกทางการท่องเที่ยวเพื่อตอบรับการเชื่อมโยงการท่องเที่ยวระหว่างภูมิภาค และการพัฒนาเครื่องมือสื่อความหมายทางการท่องเที่ยว
เชิงวัฒนธรรมในย่านเมืองเก่าสงขลาฝั่งบ่อยาง 3) กลยุทธ์เชิงป้องกัน (ST) ได้แก่ การสร้างความเชื่อมั่นด้านความมั่นคงและความปลอดภัย รวมทั้งการส่งเสริมรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ และ 4) กลยุทธ์เชิงรับ (WT) ได้แก่ การสร้างรูปแบบการท่องเที่ยวโดยชุมชน ผ่านกระบวนการจัดการตามทฤษฎีการจัดการ PDCA โดยผู้มีส่วนได้ส่วนเสียกับการท่องเที่ยวต้องเข้ามามีส่วนร่วมในทุกขั้นตอน
Article Details
References
Achito, E., Thilao, P., and Kittisobhano, K. (2020). The Model of Buddhist Cultural Tourism Management of Monasteries in Samut Songkhram Province. Journal of MCU Social Science Review, 9(1), 121-134. (in Thai)
Boonwanno, S., Laeheem, K., and Limpradit, B. (2020). Cultural Tourism Route Development in Takua Pa Old Town, Phang Nga Province. Rajabhat Chiang Mai Research Journal, 21(1), 1-14. (in Thai)
Boonyanupong, S., Sangkakorn, K., Suwannarat, S., Jaturapataraporn, J., and Piboonrungroj, P. (2017). The development guidelines of cultural tourism potential in the Lanna civilization zone. Bangkok: The National Research Council of Thailand (NRCT).
(in Thai)
Chuen-upakarnun, T. (2006). Sustainable Management Guidelines for Historical Tourism in Lopburi Old town. (Master of Urban and Regional Planning Thesis). Chulalongkorn University, Faculty of Architecture, Program in Urban Planning. (in Thai)
Dangmas, S., Jai-aree, A., and Yingyoud, N. (2013). Guidelines for Community Potential Development Supporting Cultural Tourism at “Sa-Sookjai Market” Thai-Mon Lifestyle in Don Krabueang Sub-District, Photharam District, Ratchaburi Province. Christian University Journal, 25(4), 11-28. iIn Thai)
DASTA. (2020). Creative Tourism. Retrieved 2020, December 26, from https://tis.dasta.or.th/stisdasta/creative-tourism.
Deming, W. E. (1986). Out of the Crisis: MIT Center for Advanced Engineering Study.
Denzin, N. K., and Lincoln, Y. S. (2000). Handbook of Qualitative Research. Thousand Oaks: Sage.
Department of Tourism. (2015). National Tourism Development Plan No. 1 (2015 – 2017). Bangkok: V.T.K. Printing. (in Thai)
Designated Areas for Sustainable Tourism Administration (Public Organization). (2015). Community-Based Tourism. Bangkok: Cocoon. (in Thai)
Dhamabutra, P. (2019). Approaches for Cultural Tourism 4.0 Brand Development in Bangkokyai Community, Bangkok. Sisaket Rajabhat University Journal. 3(2), 83-101.
(in Thai)
ICOMOS Thai. (2016). Thailand Charter on Cultural Heritage Sites Management. Retrieved 2020, June 6, from http://www.icomosthai.org/THcharter/63546_Charter_updated.pdf. (in Thai)
Jerasilp, S., Boonpracha, J., Lookrak, S., Ratanavade, S., and Rung-In Kungar, J. (2010). Guidelines for Design of Commercial Store and Souvenir for Development of Historical Phranakhon Si Ayutthaya Case Study Comparison: Historical Phranakhon Si Ayutthaya, Thailand and Historical Kyoto, Japan.Bangkok: Suan Sunandha Rajabhat University.
(in Thai)
Kansamut, N. (2018). The strategies for development destination for meeting, incentive travel, convention and exhibition in Songkhla province. (Doctor of Philosophy Thesis). Silpakorn University, Graduate School, Program in Management. (in Thai)
Kim, J.H. (2018). The impact of memorable tourism experiences on loyalty behaviors: The mediating effects of destination image and satisfaction. Journal of Travel Research, 57(7), 856-870.
Kirdsiri, K. (2016). The Recommendation on the Historic Urban Landscape. NAJUA: Architecture, Design and Built Environment. 30, D27-D36. (in Thai)
Lim Sok Swan and Pan Yi Chieh. (2017). Heritage Tourism in George Town: A Complicated and Always Controversial Issue. Retrieved 2020, December 26, from https://penanginstitute.org/publications/issues/1019-heritage-tourism-in-george-town-a-complicated-and-always-controversial-issue/.
Ministry of Tourism and Sports. (2019). Statistics of tourists visiting Thailand Jan-July 2019. Retrieved 2019, December 26, from https://www.mots.go.th. (in Thai)
Nakudom, S., Khiawnoi, P., and Thawornwongsa, S. (2018). The Competitive Advantage Strategies of Cultural Tourism of Nakhon Si Thammarat: A Case study of Wat Phra Mahathat Woramahawiharn registering as a Cultural World Heritage. Journal of International and Thai Tourism. 14(2), 48-61. (in Thai)
Pan Yi Chieh. (2019). Synergy among Stakeholders is Key to the Sustainability of Cultural Tourism in Penang. Retrieved 2020, December 26, from https://penanginstitute.org/publications/issues/synergy-among-stakeholders-is-key-to-the-sustainability-of-cultural-tourism-in-penang/.
Patthamaritthikul, T. (2018). The Potentialof Border Tourism Cities to Create The Linkage of Greater Mekong Subregion: Mukdahan-Savannakhet-Quang Tri. The Journal of Development Administration Research. 8(1), 61-68. (in Thai)
Pongphankae, D., & Chantuk, T. (2018). The Development of Hotel Operating System by Creative Innovation to Promote Health Tourism in the Future. (Doctor of Philosophy Thesis). Silpakorn University, Graduate School, Program in Management. (in Thai)
Ratanasuwongchai, N. (2011). Cultural Tourism Development Strategies. Journal of Humanities, 18(1), 31-50. (in Thai)
Richards, G. (2005). Cultural tourism: Global and local perspectives (2 ed.). New York: The Haworth Hospitality Press.
Sangthong, S., and Tirasattayapitak, A. (2019). Local involvement in sustainable tourism management: A case study of Phuket Old Town. Journal of International and Thai Tourism. 15(1), 1-21. (in Thai)
Songkhla Heritage Society. (n.d.). About Songkhla-ht. Retrieved 2019, March 16, from https://www.songkhla-ht.org/about. (in Thai)
Sueacharoen, K., and Pakdeejit, R. (2019). Approach for Cultural Tourism Development of Old Town Site in NAN Province. Rajabhat Chiang Mai Research Journal, 21(1), 1-14. (in Thai)
Tantiseranee, S. (2017). Cultural Tourism Development of Old Town Site in Songkhla Municipality. Journal of Politics, Administration and Law. 9(2), 361-400. (In Thai)
Tourism Authority of Thailand. (2014). Creative Economy. Retrieved 2020, March 16, from http://www.etatjournal.com. (in Thai)
Wiyaporn, S., Suwuttho, S., Thaveekranthuy, M., Vnisorakul, H., and Seanyean, T. (2019). The Guidelines for Sustainable Tourism Management Development of Bang Krachao Community Amphoe Phra Pradang Samutprakarn. The Journal of Pacific Institute of Management Science. 5(1), 115 – 123. (in Thai)