Legal Measures Monitoring Online Editors
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This Independent Study aimed to study the concept of notion, criteria, and theory related to the legal measures monitoring online editors along with a comparative study between foreign countries and Thailand in order to understand the problems which could lead to impose the legal measures guidelines for monitoring online media editors as to protect individual rights on the impact from the dissemination of online information.
The result shown that, by using online platform, an advanced information technology leads to the public’s access news or information easier faster and more helpful. However, the use of an advanced information technology also affects the work of an online media editor directly as it might infringe on some personal data, personal rights and also affect society one way or another. Therefore, the study suggested that the definition of the criteria for controlling all sort of medias should be defined clearly to impose the criminal measures to control online media editors, to enact the Act of Protection of people affected by online media, to impose the administrative measures monitoring online media editors.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เกียรติขจร วัจนะสวัสดิ์. (2538). คำอธิบายกฎหมายอาญา ภาค 1. โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ขวัญฤทัย สายประดิษฐ์. (2551). บทบาทนักประชาสัมพันธ์กับการประชาสัมพันธ์ในสื่อใหม่ ตอนที่ 1. พัฒนาเทคนิคศึกษา.
คณิต ณ นคร. (2537). กฎหมายอาญาภาคความผิด. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
คณาธิป ทองรวีวงศ์. (2555). กฎหมายเกี่ยวกับการสื่อสารมวลชน. นิธิธรรม.
คนึงนิจ ขาวแสง. (2563). การกำหนดบทนิยามของสื่อมวลชนในกฎหมายที่ควบคุมสื่อ. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 49(1), 61.
จรัญ โฆษณานันท์. (2552). นิติปรัชญา. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ชาญวิทย์ รักษ์กุลชน. (2556). หลักนิติธรรมกับหลักความเป็นอิสระของผู้พิพากษาในการพิจารณาคดี. หลักสูตรหลักนิติธรรมเพื่อประชาธิปไตยรุ่น ๑ ปี วิทยาลัยรัฐธรรมนูญ สำนักงานศาลรัฐธรรมนูญ.
ดวงใจ เสกธีระ. (2540). ทัศนะเกี่ยวกับเสรีภาพหนังสือพิมพ์ของนักวิชาชีพนักการเมืองและประชาชน. [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย]
ถิรวรรณ กลางณรงค์. (2554). การคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นของสื่อมวลชนและการคุ้มครองสิทธิของบุคคล. [วิทยานิพนธ์ปริญญาโท, มหาวิทยาลัยรามคำแหง]
ธานี วรภัทร. (2557). หลักกฎหมายมาตรการบังคับทางอาญา. วิญญูชน.
นรินทร์ นำเจริญ.(2549). ความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับการรายงานข่าว. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2547). หลักการพื้นฐานของสิทธิเสรีภาพและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ตามรัฐธรรมนูญ. วิญญูชน.
บรรเจิด สิงคะเนติ. (2558). หลักพื้นฐานเกี่ยวกับสิทธิเสรีภาพและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์. (พิมพ์ครั้งที่ 5). วิญญูชน.
บวรศักดิ์ อุวรรณโณ. (2550). กฎหมายมหาชน เล่ม 1 วิวัฒนาการทางปรัชญาและลักษณะกฎหมายมหาชนยุคต่าง ๆ. สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรมะ สตะเวทิน. (2539). การสื่อสารมวลชน: กระบวนการและทฤษฎี. ภาพพิมพ์.
ปรีดี เกษมทรัพย์. (2550). นิติปรัชญา. โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอน คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พงษ์ธวัฒน์ บุญพิทักษ์. (2560). สิทธิและเสรีภาพของปวงชนชาวไทยตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทยพุทธศักราช 2560. สำกงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
พิศิษฐ์ ชวาลาธวัช. (2547). กฎหมายและจริยธรรมสื่อมวลชน. โกสินทร์.
วรเจตน์ ภาคีรัตน์. (2551). หลักนิติรัฐ. ในเอกสารประกอบคำบรรยายวิชาทฤษฎีและหลักกฎหมายมหาชน. ชุดที่ 5. บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์. 2-10.
วรพจน์ วิศรุตพิชญ์. (2538). สิทธิเสรีภาพตามรัฐธรรมนูญ. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
วิษณุ เครืองาม. (2530). กฎหมายรัฐธรรมนูญ. นิติบรรณาการ.
วีระ โลจายะ. (2532). กฎหมายสิทธิมนุษยชน. โรงพิมพ์ชวนพิมพ์.
ศุภกิจ แย้มประชา. (2558). มองกระบวนการยุติธรรมทางอาญาผ่านการศึกษาเปรียบเทียบ (The Thai Criminal Justice System A Comparative Perspective). เจริญรัฐ.
สกุลศรี ศรีสารคาม. (2557). รายงานการวิจัยจริยธรรมการใช้สื่อออนไลน์และสื่อสังคมในกระบวนการสื่อข่าวของสื่อไทยในยุคดิจิทัล. สภาการหนังสือพิมพ์แห่งชาติและสถาบันอิศรา มูลนิธิพัฒนาสื่อมวลชนแห่งประเทศไทย.
สมควร กวียะ. (2540). สื่อมวลชน: บทบาทหน้าที่ เสรีภาพ และความรับผิดชอบ. อักษราพิพัฒน์.
สมคิด บางโม. (2551). กฎหมายจริยธรรมสื่อสารมวลชน. เอส เค บุ๊คส์.
สมยศ เชื้อไทย. (2538). คำอธิบายวิชากฎหมายแพ่ง : หลักทั่วไป ความรู้กฎหมายทั่วไป. (พิมพ์ครั้งที่ 10). วิญญูชน.
สิริทิพย์ ขันสุวรรณ. (2541). งานหนังสือพิมพ์. แผนกตำราและคำสอน มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
สุรสิทธิ์ วิทยารัฐ. (2545). การสื่อข่าว: หลักการและเทคนิค. คณะวิทยาการจัดการมหาวิทยาลัยราชภัฎสวนสุนันทา.
สาวตรี สุขศรี. (2555). อาชญากรรมคอมพิวเตอร์งานวิจัยหัวข้อผลกระทบจากพระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ พ.ศ. 2550 และนโยบายของรัฐกับสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น. โครงการอินเทอร์เน็ตเพื่อกฎหมายประชาชน (iLaw) ในมูลนิธิอาสาสมัครเพื่อสังคม.
เสาวลักษณ์ ศรีสุวรรณ. (2563). บรรณาธิการข่าวออนไลน์กับกฎหมายความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ในประเทศไทย. วารสารนิเทศศาสตรปริทัศน์ วิทยาลัยนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต, 24(3), 238-244.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2562). ความมุ่งหมายและคำอธิบายประกอบรายมาตราของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ.2560. สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร. (2557). สาระสังเขปประเด็นการปฏิรูปประเทศไทยด้านสื่อสารมวลชน. สำนักการพิมพ์สำนักงานเลขาธิการสภาผู้แทนราษฎร.
เอื้อจิต วิโรจน์ไตรรัตน์. (2553). ประมวลสาระชุดวิชากฎหมายและจริยธรรมด้านนิเทศศาสตร์. หน่วยที่ 3, สาขาวิชานิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
