อิทธิพลตัวแปรคั่นกลางของความเสี่ยงบริษัทต่อความสัมพันธ์ระหว่างระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งกับผลการดำเนินงาน
คำสำคัญ:
ระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่ง, ความเสี่ยงของบริษัท, ผลการดำเนินงาน, ตัวแปรคั่นกลางบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ (1) เพื่อศึกษาอิทธิพลทางตรงระหว่างระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งกับผลการดำเนินงานของบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย และตลาดหลักทรัพย์ เอ็ม เอ ไอ และ (2) เพื่อศึกษาอิทธิพลทางอ้อมระหว่างระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งกับผลการดำเนินงานโดยใช้ความเสี่ยงของบริษัทเป็นตัวแปรคั่นกลาง สถิติที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย 1) สถิติเชิงพรรณนา ได้แก่ค่าเฉลี่ย และ 2) สถิติการวิเคราะห์ตัวแบบสมการโครงสร้าง (SEM) โดยใช้โปรแกรม IBM SPSS Statistics ผลงานวิจัยพบว่า (1) ระยะเวลาที่ประธานเจ้าหน้าที่บริหารดำรงตำแหน่งมีความสัมพันธ์เชิงบวกกับผลการดำเนินงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 ยิ่งซึ่งสอดคล้องกับทฤษฎีผู้พิทักษ์ผลประโยชน์ (Stewardship Theory) ที่อธิบายได้ว่าผู้บริหารทำหน้าที่เป็นผู้พิทักษ์ (Steward) เพื่อรักษาผลประโยชน์ขององค์กรมากกว่าผลประโยชน์ส่วนตัว ผลงานวิจัย (2) การศึกษาความสัมพันธ์ทางอ้อมระหว่างระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งกับผลการดำเนินงาน โดยใช้ความเสี่ยงบริษัทเป็นตัวแปรคั่นกลาง ผลจากการวิเคราะห์ตัวแบบสมการโครงสร้างพบว่า ความเสี่ยงบริษัททำหน้าที่เป็นตัวแปรคั่นกลางส่งผ่านแบบบางส่วน (Partial Mediation) ที่มีอิทธิพลทำให้ความสัมพันธ์ระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งต่อผลการดำเนินงานลดลงแต่ยังคงมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 ความเสี่ยงบริษัทที่ทำหน้าที่เป็นตัวแปรคั่นกลางทำให้ทราบความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างตัวแปร ผลการทดสอบพบว่า ระยะเวลาที่ผู้บริหารสูงสุดดำรงตำแหน่งมีความสัมพันธ์เชิงลบกับความเสี่ยงบริษัทอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 สอดคล้องกับทฤษฎีตัวแทนที่อธิบายว่าผู้บริหารไม่กล้าที่จะลงทุนในโครงการที่มีความเสี่ยงแต่ให้ผลตอบแทนสูง เพราะการลงทุนที่ผิดพลาดจะก่อให้เกิดผลกระทบต่อตำแหน่งหน้าที่ นอกจากนี้ผลการทดสอบพบว่าความเสี่ยงบริษัทมีความสัมพันธ์เชิงลบกับผลการดำเนินงานอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ที่ระดับนัยสำคัญ 0.01 แสดงว่ายิ่งความเสี่ยงมากจะส่งผลในเชิงลบให้แก่ผลการดำเนินงานของบริษัท
Downloads
เอกสารอ้างอิง
สำนักข่าวอิศรา. (2563). ไทยพาณิชย์’ เปิดเออรี่รีฯ รอบสอง ชดเชยสูงสุด 33.3 เดือน-ลดอายุเหลือ 50 ปีขึ้นไป.สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2563, จาก https://www.isranews.org/article/isranews-short-news/92526-scb-early-retirement-2-50-Year.html
ผู้จัดการออนไลน์. (2564). เครือบางกอกโพสต์ ประกาศเออร์ลีรีไทร์ ชดเชย พนง. สูงสุด 400 วัน. สืบค้นเมื่อ 5 ตุลาคม 2563, จาก https://mgronline.com/onlinesection/detail/9640000000370
ตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. (2558). อดีต CEO กลับมาเป็นกรรมการของบริษัทเหมาะสมหรือไม่อย่างไร. สืบค้นเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2563, จาก https://www.setsustainability.com/download/qs3pxyrmw1vefch
Dikolli, S. S., Mayew, W. J., & Nanda, D. (2014). CEO Tenure and The Performance-Turnover Relation. Review of Accounting Studies, 19(1), 281-327.
Boling, J. R., Pieper, T. M., & Covin, J. G. (2015), CEO Tenure and Entrepreneurial Orientation within Family and Nonfamily Firms. Entrepreneurship: Theory and Practice, 40(4), 891-913.
Goyal, V. K., & Park, C. W. (2002). Board Leadership Structure and CEO Turnover. Journal of Corporate Finance, 8(1), 49-66.
Luo, X., Kanuri, V. K., & Andrews, M. (2014). How Does CEO Tenure Matter? The Mediating Role of Firm-Employee and Firm-Customer Relationships. Strategic Management Journal, 35(4), 492-511.
Jensen, M. C., & Meckling, W. H. (1976). Theory of The Firm: Managerial Behavior, Agency Costs and Ownership Structure. Journal of Financial Economics, 3(4), 305-360.
McColgan, P. (2002). Agency Theory and Corporate Governance: A Review of the Literature from a UK Perspective. Working Paper. University of Strathclyde. Retrieved November 11, 2020, from http://zyzx.haust.edu.cn/moocresource/data/20090601/U/
gresham2007077/video/journal.pdf
Donaldson, L., & Davis, J. H. (1991). Stewardship Theory or Agency Theory: CEO Governance and Shareholder Returns. Australian Journal of Management, 16(1), 49-64.
Baron, R. M., & Kenny, D. A. (1986). The Moderator-Mediator Variable Distinction in Social Psychological Research: Conceptual, Strategic, and Statistical Considerations. Journal or Personality and Social Psychology, 51(6), 1173-1182.
Henderson, A. D., Miller, D., & Hambrick, D. C. (2006). How Quickly do CEOs Become Obsolete? Industry Dynamism, CEO Tenure, and Company Performance. Strategic Management Journal, 27(5), 447-460.
Wang, H. C., He, J., & Mahoney, J. T. (2009). Firm‐Specific Knowledge Resources and Competitive Advantage: The Roles of Economic‐and Relationship‐Based Employee Governance Mechanisms. Strategic Management Journal, 30(12), 1265-1285.
March, J. G. (1991). Exploration and Exploitation in Organizational Learning. Organization Science, 2(1), 71-87.
Vera, D., & Crossan, M. (2004). Strategic Leadership and Organizational Learning. Academy of Management Review, 29(2), 222-240.
ภิญญดาพัชญ์ ชัยจรัสเจริญลาภ. (2558). คุณลักษณะของผู้บริหารสูงสุดและผลการดําเนินงานของบริษัท : กรณีศึกษาบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพยแห่งประเทศไทย (SET100). ปริญญาวิทยาศาสตร์บัณฑิต (สาขาการเงิน). บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยกรุงเทพ.
Dong, C., & Yudan, Z. (2012). CEO Tenure and Risk-Taking, SSRN Electronic Journal. Retrieved October 22, 2020, from https://doi.org/10.2139/ssrn.2038064
Fiegenbaum, A., & Thomas, H. (1986). Dynamic and Risk Return Measurement Perspectives on Bowman's Risk-Return Paradox for Strategic Management: An Empirical Study. Strategic Management Journal, 7(5), 395-407.
แววดาว พรมเสน. (2563). ความสัมพันธ์ระหว่างความเสี่ยงกับตัวชี้วัด ผลการดำเนินงานของบริษัทจดทะเบียน ในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 40(2), 83-102.
Bettis, A. R., & Mahajan, V. (1985). Risk/Return Performance of Diversified Firms. Management Science, 31(7), 785-799.
Guo, L., Jalal, A., & Khaksari, S. (2015). Bank Executive Compensation Structure, Risk Taking and the Financial Crisis. Review of Quantitative Finance and Accounting, 45(3), 609-639.
Meijer, M. (2017). CEO Compensation and Risk-Taking: Evidence from The US Banking Industry. Master of Science in Finance. Department of Finance. Tilburg University. Retrieved December 1, 2020, from http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:cDdVkR8FytsJ:arno.uvt.nl/show.cgi%3Ffid%3D145043+&cd=1&hl=en&ct=clnk&gl=th
Berger, P. G., Ofek, E., & Yermack, D. L. (1997). Managerial Entrenchment and Capital Structure Decisions. The Journal of Finance, 52(4), 1411-1438.
Kim, K., & Buchanan, R. (2011). CEO Duality Leadership and Firm Risk-Taking Propensity. Journal of Applied Business Research, 24(1), 27-41.
Pituch, K. A., & Stevens, J. P. (2016). Applied Multivariate Statistics for the Social Sciences. Sixth Edition. NY: Routledge.
Saleh, M. W. A., Shurafa, R., Shukeri, S. N., Nour, A. I., & Maigosh, Z. S. (2020). The Effect of Board Multiple Directorships and CEO Characteristics on Firm Performance: Evidence from Palestine. Journal of Accounting in Emerging Economies, 10(4), 637-654.
Grimm, C., & Smith, K. (1991). Management and Organizational Change: A note on the Railroad Industry. Strategic Management Journal, 12(7), 557-562.
Hambrick, D. C., Cho, T. S., & Chen, M. J. (1996). The Influence of Top Management Team Heterogeneity on Firms ‘Competitive Moves’. Administrative Science Quarterly, 41(4), 659-684.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
วารสารศรีนครินทรวิโรฒวิจัยและพัฒนา สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ อยู่ภายใต้การอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 4.0 International (CC-BY-NC-ND 4.0) เว้นแต่จะระบุไว้เป็นอย่างอื่น โปรดอ่านหน้านโยบายของวารสารสำหรับข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการเข้าถึงแบบเปิด ลิขสิทธิ์ และการอนุญาต
