Developing Model of Creative Community Based Tourism Management in Nakornsawan Province
Main Article Content
Abstract
Objectives of this research were to develop a model of the creative community-based tourism in Nakornsawan Province. Methodology was the qualitative research collected data from 27 key informants with structured in-depth-interview transcript that had validity level at 1 and SWOT analysis to create a model that was evaluated for correctness, appropriateness and practicality by 8 experts in tourism. The result was at high and highest level in all aspects. The TOWS Matrix was also analyzed to create the management model of the creative community-based tourism in Nakornsawan Province and data was also analyzed by descriptive interpretation. Findings were as follows: The management model of the creative community-based tourism in Nakornsawan Province: CCBT=REALITYS consisted of 3 parts; Part 1 Octagon; the management of the creative community-based tourism in Nakornsawan Province consisted of 8 sides. Part 2 consisted of pentagon, people participating in the management of the creative community-based tourism in Nakornsawan Province consisted of 5 groups: community, network, entrepreneur, state agency, tourists and mass media. Part 3 capability in 3 areas with 8 components, consisting of area 1, area capability consisting of REALR: Reciprocating, exchange, learning. Experiencing, cooperating, knowing, Appreciating, acknowledging, values, Lifelong learning, development, creation. Area 2, Management capability, consisting of ITI: Technology using capability and Area 3, Human capability, consisting of YS: Young blood; heritage, maintaining and extending and Service mind, giving service with heart and 4 R’s strategy: proactive act, receiving, waiting and departing.
Article Details
References
กันตภณ แก้วสง่า และนิศาชล จำนงศรี. “การจัดการความรู้การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในแหล่งท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา”. วารสารเทคโนโลยีสุรนารี Suranaree Journal of Social Science. (ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๒ ธันวาคม ๒๕๕๘).
คมพล สุวรรณกูฏ และคณะ. “รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเพื่อการเสริมสร้างรายได้ภาคเกษตรกรรมในพื้นที่จังหวัดระยอง”. รายงานวิจัย. สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย สกว.: มหาวิทยาลัยราชภัฏรำไพพรรณี, ๒๕๕๘.
พงษ์ศักดิ์ เพชรสถิตย์. “ยุทธศาสตร์การบริหารจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนของจังหวัดกำแพงเพชร”. วิทยานิพนธ์รัฐประศาสนศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชารัฐประศาสนศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์, ๒๕๕๘.
ลักษณา เกยุราพันธ์ และคณะ. “การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวสำบหรับการเรียนรู้วิถีเกษตรเพื่อยกระดับศักยภาพทางการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ในจังหวัดกาญจนบุรี”. ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพัฒนศึกษา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร, ๒๕๕๘.
วรภพ วงค์รอด. “แนวทางการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนวัฒนธรรมในพื้นที่จังหวัดนครสวรรค์”. วารสารวิชาการและวิจัยสังคมศาสตร์. ปีที่ ๙ ฉบับที่ ๒๖ (พฤษภาคมสิงหาคม ๒๕๕๗) : ๑๓.
วิยะดา เสรีวิชัยสวัสดิ์. “การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคเหนือตอนบนของประเทศไทยให้เป็นรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์”. ปรัชญาดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาสังคมศาสตร์. บัณฑิตศึกษา: มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง, ๒๕๕๕.
วิยะดา เสรีวิชัยสวัสดิ์. “การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตภาคเหนือตอนบนของประเทศไทยให้เป็นรูปแบบการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์”. ปรัชญาดุษฎีนิพนธ์ สาขาวิชาสังคมศาสตร์. บัณฑิตศึกษา: มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง, ๒๕๕๕.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. “ประกาศ เรื่อง แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ ๑๒ พ.ศ. ๒๕๖๐-๒๕๖๔”. ราชกิจจานุเบกษา ๑๓๓ ธันวาคม ๒๕๕๙ : ๙๔.
สุดแดน วิสุทธิลักษณ์. องค์ความรู้ว่าด้วยการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์: คู่มือและแนวทางปฏิบัติ. องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน องค์การมหาชน: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ๒๕๕๘.
Richards. G. “Tourism development trajectories-From Culture to Creativity?”. Paper presented to the Asia-Pacific Creativity Forum on Culture and Tourism. Jeju Island. Republic of Korea. June 3-5, 2009: 42. (Mimeographed).