Buddhism and Forest Conservation

Main Article Content

Phra Sawang Thanawaro
Tayida polsomboon
Pratya butsaad

Abstract

          This academic article is a study of Buddhism and forest conservation because forests are natural environments that are very important to humanity in helping to maintain the balance of the ecosystem, which will not lead to natural disasters to humans, such as drought, unseasonal rain, when it rains, poor-quality soil that cannot retain water, or sudden floods, soil erosion, pollution, and rising temperatures, etc. These problems all come from the same cause: the loss of ecosystems. Forests are destroyed due to the misuse of resources, and today, humans have a higher demand for natural resources because the population of each country in the world has been increasing, leading to the problem of a shortage of natural resources, especially forest resources, which are important factors in maintaining other ecosystems in order to restore natural balance.

Article Details

How to Cite
Thanawaro, P. S. ., T. polsomboon, and P. butsaad. “Buddhism and Forest Conservation”. Mahachula Academic Journal, vol. 12, no. 1, Jan. 2025, pp. 122-35, https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/276503.
Section
Academic Articles

References

กรมป่าไม้. การอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักสารนิเทศกรมป่าไม้, ๒๕๔๘.

เกษม จันทร์แก้ว. วิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๔๔.

ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์. บันทึกการเสวนา “เวทีทิศทางไท” เรื่อง พุทธศาสนากับการเยียวยาธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เคล็ดไทย จำกัด, ๒๕๓๖.

ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๙.

ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๙.

ทัศนีย์ ทองสว่าง. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์, ๒๕๓๓.

นิวัติ เรืองพานิช. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: เฉลิมชาญการพิมพ์, ๒๕๒๘.

ประพันธ์ ศุภษร. “วินัยกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม”. ใน พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. พุทธธรรมกับการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ๒๑ เซ็นจูรี่ จำกัด, ๒๕๔๕.

ประเวศ อินทองปาน. พระพุทธศาสนากับการอนุรักษาธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์: คณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพมหานคร, ๒๕๕๙.

ปริญญา นุดาลัย และคณะ. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการการสัมมนาเพื่อการอนุรักษ์, ๒๕๓๖.

พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). คนไทยกับป่า. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม, ๒๕๕๑.

พระครูพิพิธจารุธรรม. “แนวทางการอนุรักษ์ป่าตามหลักคำสอนพุทธศาสนาเถรวาท: กรณีมูลนิธิฮักเมืองน่าน”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. ปีที่ ๓ ฉบับที่ ๒. (กรกฎาคม-ธันวาคม ๒๕๕๘): ๔๐ .

พระมหาวิเศษ ปญฺญาวชิโร. “พุทธศาสนากับการอนุรักษ์ป่าไม้”. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, ๒๕๔๓.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

วิชัย เทียนน้อย. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อักษรวัฒนา, ม.ป.ป.

สมจันทร์ ศรีปรัชยานนท์ และ นพดล อินทรเสนา. “การบริหารจัดการเชิงพุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติแนวพุทธของพระสงฆ์ในจังหวัดลำปาง”. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย: วิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, ๒๕๕๘.

อำนวย คอวนิช. วนศาสตร์ชุมชน. กรุงเทพมหานคร: FAO คณะกองทุนจัดพิมพ์ตำราป่าไม้ คณะวนศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๓๐.

อู่แก้ว ประกอบไวทยกิจ. บีเวอร์, มนุษย์-ระบบนิเวศและสภาพนิเวศในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๓๑.