พระพุทธศาสนากับการอนุรักษ์ป่าไม้
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความทางวิชาการนี้เป็นการศึกษาพระพุทธศาสนากับการอนุรักษ์ป่าไม้ เพราะว่าป่าไม้เป็นสิ่งแวดล้อมทางธรรมชาติที่มีความสำคัญยิ่งต่อมนุษยชาติ ในการช่วยรักษาความสมดุลของระบบนิเวศ อันที่จะไม่นำมาซึ่งภัยวิบัติทางธรรมชาติแก่มนุษย์ไม่ว่าจะเป็นความแห้งแล้ง ฝนไม่ตกถูกต้องตามฤดูกาล เมื่อฝนตกดินที่ไร้คุณภาพ ก็ไม่สามารถกักเก็บน้ำไว้ได้ หรือไม่ก็เกิดอุทกภัยอย่างฉับพลัน ปัญหาการพังทลายของหน้าดิน ปัญหามลพิษ อุณหภูมิสูงขึ้น เป็นต้น ปัญหาเหล่านี้ ล้วนแต่มีที่มาจากสาเหตุเดียวกัน คือ การสูญเสียระบบนิเวศ ป่าไม้ถูกทำลายเพราะการใช้ทรัพยากรผิดวิธี และทุกวันนี้ มนุษย์มีความต้องการทรัพยากรธรรมชาติมากขึ้น เนื่องจากจำนวนประชากรของแต่ละประเทศในโลกได้เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเกิดปัญหาความขาดแคลนทรัพยากรธรรมชาติตามมา โดยเฉพาะทรัพยากรป่าไม้ ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในการรักษาระบบนิเวศอื่น เพื่อให้เกิดความสมดุลทางธรรมชาติกลับคืนมาได้
Article Details

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กรมป่าไม้. การอนุรักษ์ทรัพยากรป่าไม้และสัตว์ป่า. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สำนักสารนิเทศกรมป่าไม้, ๒๕๔๘.
เกษม จันทร์แก้ว. วิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๕. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๔๔.
ฉัตรสุมาลย์ กบิลสิงห์. บันทึกการเสวนา “เวทีทิศทางไท” เรื่อง พุทธศาสนากับการเยียวยาธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท เคล็ดไทย จำกัด, ๒๕๓๖.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๙.
ชัชพล ทรงสุนทรวงศ์. มนุษย์กับสิ่งแวดล้อม. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๙.
ทัศนีย์ ทองสว่าง. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์, ๒๕๓๓.
นิวัติ เรืองพานิช. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพมหานคร: เฉลิมชาญการพิมพ์, ๒๕๒๘.
ประพันธ์ ศุภษร. “วินัยกับการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม”. ใน พระมหาหรรษา ธมฺมหาโส. พุทธธรรมกับการพัฒนาสังคมและเศรษฐกิจ. กรุงเทพมหานคร: บริษัท ๒๑ เซ็นจูรี่ จำกัด, ๒๕๔๕.
ประเวศ อินทองปาน. พระพุทธศาสนากับการอนุรักษาธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์: คณะมนุษยศาสตร์ ภาควิชาปรัชญาและศาสนา. กรุงเทพมหานคร, ๒๕๕๙.
ปริญญา นุดาลัย และคณะ. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: คณะกรรมการการสัมมนาเพื่อการอนุรักษ์, ๒๕๓๖.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป. อ. ปยุตฺโต). คนไทยกับป่า. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม, ๒๕๕๑.
พระครูพิพิธจารุธรรม. “แนวทางการอนุรักษ์ป่าตามหลักคำสอนพุทธศาสนาเถรวาท: กรณีมูลนิธิฮักเมืองน่าน”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์ มจร. ปีที่ ๓ ฉบับที่ ๒. (กรกฎาคม-ธันวาคม ๒๕๕๘): ๔๐ .
พระมหาวิเศษ ปญฺญาวชิโร. “พุทธศาสนากับการอนุรักษ์ป่าไม้”. วิทยานิพนธ์ศาสนศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, ๒๕๔๓.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.
วิชัย เทียนน้อย. การอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อักษรวัฒนา, ม.ป.ป.
สมจันทร์ ศรีปรัชยานนท์ และ นพดล อินทรเสนา. “การบริหารจัดการเชิงพุทธศาสตร์สิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติแนวพุทธของพระสงฆ์ในจังหวัดลำปาง”. รายงานการวิจัย. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย: วิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, ๒๕๕๘.
อำนวย คอวนิช. วนศาสตร์ชุมชน. กรุงเทพมหานคร: FAO คณะกองทุนจัดพิมพ์ตำราป่าไม้ คณะวนศาสตร์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, ๒๕๓๐.
อู่แก้ว ประกอบไวทยกิจ. บีเวอร์, มนุษย์-ระบบนิเวศและสภาพนิเวศในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๓๑.