การใช้สื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องเบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔

Main Article Content

รังสิมา ผึ้งลาภ
เทียมยศ ปะสาวะโน
ธิปัตย์ โสตถิวรรณ์

บทคัดย่อ

            การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (๑) เพื่อพัฒนาสื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องเบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ โรงเรียนวัดเขียนเขต ที่มีประสิทธิภาพ 80/80 (๒) เพื่อเปรียบเทียบผลการเรียนรู้ ก่อนและหลังได้รับการเรียนรู้จากสื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องเบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ โรงเรียนวัดเขียนเขต และ (๓) เพื่อศึกษาความพึงพอใจของนักเรียนระดับชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ โรงเรียนวัดเขียนเขต ที่มีต่อสื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องเบญจศีล เบญจธรรม กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัย เป็นนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ โรงเรียนวัดเขียนเขต ภาคการศึกษาที่ ๒ ปีการศึกษา ๒๕๖๔ จำนวน ๓o คน ซึ่งได้มาด้วยวิธีการสุ่มกลุ่มตัวอย่างแบบง่าย โดยวิธีจับสลาก เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ประกอบด้วย สื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง แบบประเมินคุณภาพด้านสื่อและด้านเนื้อหา แบบทดสอบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน และแบบประเมินความพึงพอใจ สถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบความแตกต่างของค่าเฉลี่ยชนิดไม่เป็นอิสระจากกัน (t-dependent)


          ผลการวิจัยพบว่า (๑) สื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่อง เบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ มีประสิทธิภาพเท่ากับ ๙o.๘๔/๘๘.๔o (๒) ผู้เรียนมีผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .o๕ และ (๓) ผู้เรียนมีความพึงพอใจต่อสื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่อง เบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ อยู่ในระดับมากที่สุด มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๖o มีค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน เท่ากับ o.๕๘

Article Details

How to Cite
ผึ้งลาภ ร., ปะสาวะโน เ., และ โสตถิวรรณ์ ธ. “การใช้สื่อดิจิทัลร่วมกับการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องเบญจศีล เบญจธรรม สำหรับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔”. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, ปี 9, ฉบับที่ 3, ธันวาคม 2022, น. 91-106, https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/91-106.
บท
บทความวิจัย

References

ดังตฤณ. ผิดที่ไม่รู้. กรุงเทพมหานคร: ฮาวฟาร์, ๒๕๕๑.

บุญธรรม กิจปรีดาบริสุทธิ์. สถิติเพื่อการวิจัย. กรุงเทพมหานคร: จามจุรีโปรดักท์, ๒๕๔๙.

พูลศักดิ์ หอมสมบัติ. “รูปแบบและการเสริมสร้างวัฒนธรรมการดำรงชีวิต ของครอบครัวรักษาศีล ๕ ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ”. วารสารมหาจุฬาตานีปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. ปีที่ ๓ ฉบับที่ ๕ (มกราคม-มิถุนายน ๒๕๖๔): ๔-๕.

ลัดดา ปิยะวงศ์รุ่งเรือง. คู่มือปฏิบัติธรรม คั้นออกมาจากศีล. กรุงเทพมหานคร: ฟ้าอภัย, ๒๕๔๕.

ล้วน สายยศ และอังคณา สายยศ. เทคนิคการวิจัยทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น, ๒๕๓๘.

โครงการประเมินเทคโนโลยีและนโยบายด้านสุขภาพ. HITAP นำเสนอข้อสรุปเชิงนโยบายโครงการคัดกรองพัฒนาชุดสิทธิประโยชน์ด้านการคัดกรองสุขภาพประชากรในประเทศไทย และ โครงการพัฒนานโยบายด้านการสร้างเสริมสุขภาพและป้องกันโรค สำหรับเด็กและเยาวชน ต่อคณะกรรมการสำนักงานหลักประกันสุขภาพแห่งชาติ. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.hitap.net/news/16636 [๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕].

จรินทร อุ่มไกรและ ไกยสิทธิ์ อภิระติง. การพัฒนาสื่อดิจิทัลร่วมกับเทคโนโลยีความจริงเสริม โดยอาศัยการเรียนรู้แบบร่วมมือด้วยเทคนิค STAD ในรายวิชาคอมพิวเตอร์ ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://ph02.tci-thaijo.org › article › download [๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕].

สุพัชญา เจรีรัตน์. การเปรียบเทียบคุณสมบัติทางจิตมิติและประสิทธิภาพของแบบวัดสถานการณ์การรู้สื่อ ดิจิทัลที่มีรูปแบบต่างกัน. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://shorturl.asia/FsYDx [๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕].

สุธาสินี นาคกรดและคณะ. การพัฒนาบทเรียนออนไลน์เพื่อส่งเสริมการเรียนรู้ด้วยตนเอง เรื่องสิ่งแวดล้อมทางวัฒนธรรมและสังคม ชั้นประถมศึกษา ปีที่ ๖. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://shorturl.asia/m8jVe [๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕].

อัจฉรา อมะรักษ์. แนวโน้มในยุคดิจิทัล. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา:https://shorturl.asia/3IjW2 [๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๕].