การประเมินขีดความสามารถในการรองรับด้านนันทนาการ เพื่อการจัดการพื้นที่ลานกางเต็นท์เอื้องเงิน ในพื้นที่อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง จังหวัดเชียงใหม่
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การศึกษาครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาได้แก่ 1. เพื่อประเมินขีดความสามารถในการรองรับด้านนันทนาการในพื้นที่ลานกางเต็นท์เอื้องเงิน อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง 2. เพื่อการวางแผนการจัดการในพื้นที่ลานกางเต็นท์เอื้องเงิน อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง โดยวิเคราะห์ขีดความสามารถในด้านกายภาพ (PCC) ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก (FCC) ในพื้นที่ลานกางเต็นท์ ลานจอดรถ และห้องน้ำ-ห้องสุขา ด้านชีวภาพหรือนิเวศวิทยา (ECC) และด้านสังคมจิตวิทยา (SPCC) เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามจากกลุ่มตัวอย่างนักท่องเที่ยวจำนวน 396 คน และวิเคราะห์ด้วยสถิติเชิงพรรณนา ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัยพบว่า 1) จากผลการประเมินขีดความสามารถในการรองรับด้านนันทนาการของลานกางเต็นท์เอื้องเงิน อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง พบว่าในด้านกายภาพ (PCC) พื้นที่สามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้สูงสุดประมาณ 2,466 คนต่อวัน หรือ 175,086 คนต่อปี โดยในช่วงปี 2564–2566 มีระดับการใช้งานต่ำกว่าร้อยละ 50 จัดอยู่ในระดับผลกระทบต่ำ ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก (FCC) พบว่าสิ่งอำนวยความสะดวกสามารถรองรับนักท่องเที่ยวได้อย่างมีประสิทธิภาพ โดยมีอัตราการใช้งานไม่เกินร้อยละ 3 จัดอยู่ในระดับผลกระทบต่ำเช่นกัน ด้านชีวภาพหรือนิเวศวิทยา (ECC) พบว่า มีเพียงพันธุ์ไม้โคลงเคลงที่ได้รับผลกระทบปานกลาง ส่วนชนิดอื่นไม่มีผลกระทบ ด้านประสบการณ์นักท่องเที่ยว (VEC) พบว่าทุกคนพึงพอใจและไม่รู้สึกแออัด 2) การวางแผนการจัดการในพื้นที่ลานกางเต็นท์เอื้องเงิน อุทยานแห่งชาติห้วยน้ำดัง ประกอบด้วย 1. การจัดพื้นที่ (zoning) 2. การบริหารจัดการนักท่องเที่ยว 3. การจัดการสิ่งแวดล้อม 4. การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน 5. การมีส่วนร่วมของชุมชน 6. การประชาสัมพันธ์และสร้างความตระหนักรู้ และ 7. การติดตามและประเมินผล
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
Aempan, D. (2003a). Principles of recreation and natural tourist attractions. Teaching material for course 308511. Bangkok: Department
of Conservation, Faculty of Forestry, Kasetsart University.
Cheung, S. (2009). Community Participation in Ecotourism: A Case Study. Environmental Management, 45(6), 1052-1060.
Chitchong, N. (2017). Assessment of Carrying Capacity for the Number of Tourists at Khao Sok National Park. (M.S. Thesis). Kasetsart
University. Bangkok.
Department of National Parks, Wildlife and Plant Conservation. (2009). Carrying capacity assessment monitoring project in Khao Yai
National Park. Nakhon Ratchasima: National Park Study and Research Center.
Emphandhu, K. (2003). Principles and Nature Tourism Management.Bangkok: Forest conservation, Faculty of Forestry, Kasetsart
University.
Huai Nam Dang National Park. (2023). Management plan for Huai Nam Dang National Park (2023-2027). Mae Hong Son: Huai Nam
Dang National Park.
Kongkaew, C., P., Pongsuwan, N., & Boupech, P. (2013). Carrying Capacity and Tourism Management Measures for shallow Reef at Khai
Nok Island, PhangNga Province. Environment and Natural Resources Journal, 11 (1), 70-87.
Miller & Azzopardi. (2016). Chapter 20: Social control, crime and deviance. In M. Briguglio, & M. Brown (Eds.), Sociology of the Maltese
Islands (pp. 393-407). Hal Luqa: Miller Publishing.
Pike, S. (2008). Destination Marketing and Management: Theories and Applications. Routledge.
Punsombut, N. (2020). Impact of tourism on community change: A case study of Khiriwong community, Nakhon Si Thammarat Province.
(Master’s thesis). Thammasat University. Bangkok.
Raksaphon, A. et al. (2019). Potential and recreational opportunity spectrum of Tham Kaew Nam Thip tourist site, Khanthuli Subdistrict,
Tha Chana District, Surat Thani Province. The 10th Hatyai National and International Conference (pp.1-12). Songkhla: Hatyai
University.
Tony, F. (2001). Welfare Theory: an introduction, Basingstoke: Palgrave, xvi + 222 pp.
Wongphakdee, B. (2009). Recreational Carrying Capacity of Khao Chamao Khao Wong National Park. (M.S. Thesis). Kasetsart University.
Bangkok.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis. (2nd ed.). Harper & Row.
