An Ethnopragmatic Study of the Expression /tɕʰâŋ.man/
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
/tɕʰâŋ.man/ is a catchy expression commonly used by Thai people in various situations to convey different meanings and intentions. The expression somewhat reflects certain aspects of the Thai worldviews. This research article aims at examining /tɕʰâŋ.man/ in terms of its contextual meanings, pragmatic functions and its relationship with socio-cultural factors, using ethnopragmatics as an analytical framework. The 161 examples used as data were elicited from everyday conversations, conversations in the media, questionnaires and in-depth interviews.
The findings indicate that /tɕʰâŋ.man/ has 6 contextual meanings:
1) the speaker tells the hearer and/or him/herself to let the matter go,
2) the speaker forgives the hearer, 3) the speaker wants to forget the matter, 4) the speaker lets the unmanageable matter go despite his/her displeasure, 5) the speaker is uninterested in the matter, and 6) the speaker does not want to think about or address the matter at that moment. The 6 pragmatic functions include 1) to console and ease the hearer’s worry and/or the speaker’s worry, 2) to accept the hearer’s apology,
3) to terminate a verbal conflict, 4) to show that the speaker is displeased, 5) to show that the speaker is uninterested, and 6) to show that the speaker wants to postpone or stop discussing the matter for now. In other words, the main purpose of the speaker is to let go of what he/she is concerned about. Based on the data examined here, the socio-cultural factor related to /tɕʰâŋ.man/ is the Buddhist concept known as Plong, which is about acceptance and letting go.
Article Details
References
ภาษาไทย
คลอสเนอร์, วิลเลียม เจ. (2537). สะท้อนวัฒนธรรมไทย เล่ม 1 (ขัตติยา กรรณสูต, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: กรมวิชาการ กระทรวงศึกษาธิการ.
ชาย โพธิสิตา. (2542). ไม่เป็นไร. ใน คำ: ร่องรอยความคิด ความเชื่อไทย (น. 329-336). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ทรงธรรม อินทจักร. (2553). ความสุภาพ ความเกรงใจ และวัจนปฏิบัติศาสตร์ปลดพันธนาการ. วารสารภาษาและภาษาศาสตร์, 29(1), 17-42.
ทัศนีย์ เมฆถาวรวัฒนา. (2554). การวิเคราะห์ความหมายแบบครอบคลุมของคำสำคัญทางวัฒนธรรม “ไม่เป็นไร” “เกรงใจ” และ “ขอโทษ” ในภาษาไทยตามแนวทฤษฎีอภิภาษาเชิงอรรถศาสตร์ธรรมชาติ (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาศาสตร์). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
พรรณธร ครุธเนตร. (2557). การศึกษากลวิธีทางภาษาที่ใช้ยุติการสนทนาที่มีความขัดแย้งในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์ดุษฎีบัณฑิต สาขาภาษาไทย). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2547). ไตรลักษณ์: อนิจจา ทุกขตา อนัตตา. กรุงเทพฯ: ธรรมสภาและสถาบัน.
พระพรหมมังคลาจารย์ (ปั่น ปญฺญานนฺโท). (2555). เล่านิทานธรรม พระเดชพระคุณ หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุ. กรุงเทพฯ: ธรรมสภา.
พัทยา สายหู. (2542). ปลง. ใน คำ: ร่องรอยความคิด ความเชื่อไทย (น. 322-328). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วีณา วุฒิจำนงค์. (2559). หน้าที่ทางวัจนปฏิบัติศาสตร์ของคำว่า “โอเค” ในบทสนทนาภาษาไทย. วารสารการวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน (มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), 9(2), 115-127.
เสฐียรพงษ์ วรรณปก. (2549). สองอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่: หลวงพ่อพุทธทาส และ หลวงพ่อชา. กรุงเทพฯ: กองทุนอริยมรรค.
ภาษาต่างประเทศ
Goddard, C. (1996). The “social emotions” of Malay (Bahasa melayu). Ethos, 24(3), 426-464.
Goddard, C. (1997). Cultural values and ‘cultural scripts’ of Malay (Bahasa Melayu). Journal of Pragmatics, 27, 183-201.
Goddard, C. (2006). Ethnopragmatics: A new paradigm. In Ethnopragmatics: Understanding discourse in cultural context (pp. 1-30). Berlin: Mouton de Gruyter.
Goddard, C. (2015). Words as carriers of cultural meaning. In The Oxford handbook of the word (pp. 380-398). Oxford: Oxford University Press.
Goddard, C., & Wierzbicka, A. (2004). Cultural scripts: What are they and what are they good for? Intercultural Pragmatics, 1(2), 153-166.
Goddard, C., & Ye, Z. (2015). Ethnopragmatics. In The Routledge handbook of language and culture (pp. 66-83). London: Routledge.
Hanks, W. F., Ide, S., & Katagiri, Y. (2009). Towards an emancipatory pragmatics. Journal of Pragmatics, 41, 1-9.
Hofstede, G. (2011). Dimensionalizing cultures: The Hofstede model in context. Online Readings in Psychology and Culture, 2(1). https://doi.org/10.9707/2307-0919.1014
Komin, S. (1991). Psychology of the Thai people: Values and behavioral patterns. Bangkok: National Institute of Development Administration (NIDA).
Panpothong, N., & Phakdeephasook, S. (2014). The wide use of mai-pen-rai ‘It’s not substantial’ in Thai interactions and its relationship to the Buddhist concept of Tri Laksana. Journal of Pragmatics, 69, 99-107.
Pedersen, J. (2010). The different Swedish tack: An ethnopragmatic investigation of Swedish thanking and related concepts. Journal of Pragmatics, 42, 1258-1265.
Sacks, H., Schegloff, E. A., & Jefferson, G. (1974). A simplest systematics for the organization of turn-taking for conversation. Language, 50, 696-735.
Searle, J. R. (1976). A classification of illocutionary acts. Language in Society, 5, 1-23.
Spencer-Oatey, H. (2002). Managing rapport in talk: Using rapport sensitive incidents to explore the motivational concerns underlying the management of relations. Journal of Pragmatics, 34, 529-545.
Wierzbicka, A. (1997). Understanding cultures through their key words: English, Russian, Polish, German, and Japanese. New York: Oxford University Press.
