รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยการมีส่วนร่วมของชุมชนในพื้นที่โครงการหลวง กรณีศึกษา บ้านดอยสะโง๊ะ อำเภอแม่ลาว จังหวัดเชียงราย

บทคัดย่อ

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาทรัพยากรและ ศักยภาพด้านการท่องเที่ยวบ้านดอยสะโง๊ะ       เพื่อพัฒนารูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เหมาะสมกับท้องถิ่น ผลการวิจัยพบว่า ทรัพยากรด้านการท่องเที่ยว  ประกอบด้วย 1) พิพิธภัณฑ์อาข่า 2) ศูนย์พัฒนาโครงการหลวงดอยสะโง๊ะ 3) จุดชมวิวดอยสะโง๊ะ  4) ชมภูเขาล้างทองบ่อที่ตำนานเก่าแก่สมัยโบราณที่บ้านเขาสะโง๊ะ 5) ดอยช้างงู หรือ ดอยสะโง๊ะ และ 6) ที่พักในชุมชน “ลาวาเล่” ศักยภาพด้านการท่องเที่ยว   พบว่า ผู้อาศัยในชุมชนมีระดับความรู้พื้นฐานของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศด้านความหมายของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศทุกข้อมากที่สุดและมีภาพรวม  ในระดับมากที่สุด  มีค่าเฉลี่ยรวม  4.47  มีระดับความรู้พื้นฐานของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ในองค์ประกอบของการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ด้านพื้นที่ทุกข้อมากที่สุดและมีภาพรวม ในระดับมากที่สุด  มีค่าเฉลี่ยรวม  4.39  รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่เหมาะสมกับท้องถิ่น คือ  การพัฒนาชุมชน การปรับภูมิทัศน์ให้ดียิ่งขึ้นกว่าเดิมรวมถึงความปลอดภัยสำหรับนักท่องเที่ยวและความสะอาดในชุมชน