กลยุทธ์การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อุทยานแห่งชาติถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน

บทคัดย่อ

การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์ที่จะศึกษาศักยภาพและกำหนดกลยุทธ์การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อุทยานแห่งชาติถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน โดยการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth interview) จากตัวแทนผู้มีส่วนเกี่ยวข้องในการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อุทยานแห่งชาติถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน ประกอบด้วยภาครัฐ เอกชน และชุมชน จำนวน 6 คน ทำการศึกษาศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวด้วยเทคนิคการวิเคราะห์ SWOT และกำหนดกลยุทธ์การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ด้วยเทคนิคการวิเคราะห์ TOWS Matrix

               ผลการศึกษา พบว่า ศักยภาพของแหล่งท่องเที่ยวอุทยานแห่งชาติถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน มีศักยภาพที่สามารถพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ได้ เพียงแต่ยังขาดการจัดการให้เป็นไปตามมาตรฐานของแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ จากการศึกษาศักยภาพสามารถนำมากำหนดกลยุทธ์การจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ อุทยานแห่งชาติถ้ำหลวง-ขุนน้ำนางนอน ได้ดังนี้ 1. กลยุทธ์เชิงรุก (SO) การจัดทำสื่อ กิจกรรม และการประชาสัมพันธ์ 2) กลยุทธ์เชิงป้องกัน (ST) พัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน จัดกิจกรรมการให้ความรู้เรื่องการจัดการแหล่งท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ และสร้างโปรแกรมการท่องเที่ยวเชื่อมโยง 3) กลยุทธ์เชิงรับ (WO) ส่งเสริมการใช้เทคโนโลยี และกำหนดขีดความสามารถในการรองรับนักท่องเที่ยว 4) กลยุทธ์              เชิงปรับปรุง (WT) จัดกิจกรรมกระตุ้นคนในชุมชนให้ตระหนักถึงปัญหา มีการประเมินคุณภาพแหล่งท่องเที่ยว และพัฒนาระบบความปลอดภัยและสุขอนามัย