การเปรียบเทียบหลักความรับผิดทางละเมิดกับหลักความรับผิดเด็ดขาด และการรับรู้ของผู้ประกอบการหอการค้าจังหวัดอุดรธานี

บทคัดย่อ

ความรับผิดทางละเมิดถือได้ว่าเป็นปัญหาระดับสากล เมื่อความต้องการในสินค้ามีปริมาณที่มากขึ้น กระบวนการผลิตสินค้าย่อมมีมากขึ้นตามความต้องการของผู้บริโภค และความบกพร่องในกระบวนการผลิตย่อมมีมากขึ้น ด้วยเหตุผลที่ว่ากระบวนการผลิตที่ใช้ความรู้ทางด้านเทคโนโลยีชั้นสูงขึ้นเป็นอย่างมาก การที่ผู้บริโภคจะตรวจพบว่าสินค้าไม่ปลอดภัยกระทำได้ค่อนข้างยาก ประเทศไทยจึงได้มีการนำหลักความรับผิดเด็ดขาดมาบังคับใช้ โดยปรากฏอยู่ในพระราชบัญญัติความรับผิดต่อความเสียหายที่เกิดขึ้นจากสินค้าที่ไม่ปลอดภัย พ.ศ. 2551 มีวัตถุประสงค์การศึกษา ดังนี้ 1) เพื่อศึกษาหลักความรับผิดทางละเมิดทั่วไปกับหลักความรับผิดเด็ดขาด 2) เพื่อศึกษาเปรียบเทียบถึงหลักความรับผิดทางละเมิดทั่วไปกับหลักความรับผิดเด็ดขาดและ 3) ความรู้ความเข้าใจของผู้ประกอบการสมาชิกหอการค้าในจังหวัดอุดรธานีเกี่ยวกับหลักความรับผิดทางละเมิดทั่วไปและหลักความรับผิดเด็ดขาด โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงเอกสาร เป็นการศึกษาในเนื้อหาของหลักความรับผิดทางละเมิดทั่วไปกับหลักความรับผิดเด็ดขาด ทราบว่า 1) ความรับผิดทางละเมิดหากไม่มีการจงใจหรือประมาทเลินเล่อแล้วผู้กระทำย่อมไม่มีความผิด แต่ในส่วนความรับผิดเด็ดขาด แม้ผู้กระทำจะมิได้จงใจหรือประมาทเลินเล่อก็ยังคงต้องรับผิดหากพิสูจน์ได้ว่าความเสียหายเกิดจากตัวสินค้า และให้ภาระการพิสูจน์ตกเป็นของผู้ประกอบการอีกด้วย 2) การรับรู้และความเข้าใจถือว่ายังเป็นหลักการที่ค่อนข้างใหม่จึงควรส่งเสริมและประชาสัมพันธ์ให้ผู้ประกอบการได้ทราบถึงหลักความรับผิดเด็ดขาด ภายใต้พระราชบัญญัติสินค้าที่ไม่ปลอดภัย เพื่อให้ผู้ประกอบการได้เตรียมตัว