สิทธิในการแสวงหาความสุขมีผลบังคับตามหลักกฎหมายไทยเพียงใด

บทคัดย่อ

สิทธิในการแสวงหาความสุขเป็นหลักสิทธิมนุษยชนที่ได้รับการบัญญัติรับรองไว้ในคำประกาศอิสรภาพของสหรัฐอเมริกา แม้ว่าจะไม่ได้บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญอย่างชัดเจนแต่มีผลให้มลรัฐและระบบตุลาการจะต้องยึดมั่นและรับรองไว้ซึ่งสิทธิดังกล่าวของบุคคล  ในปัจจุบันรัฐชาติต่างๆ ได้รับเอาซึ่งอิทธิพลแห่งสิทธิมนุษยชนผ่านทางข้อตกลง บทบัญญัติ สนธิสัญญาขององค์การระหว่างประเทศที่ประเทศตนได้เข้าร่วมหรือได้ลงนามรับรองไว้  สิทธิในการแสวงหาความสุขจึงถือเป็นหลักการประการหนึ่งที่น่าสนใจศึกษาว่ารัฐต่างๆ ได้ให้ความสนใจในประเด็นนี้อย่างไร สำหรับประเทศไทยในฐานะที่ได้ให้การรับรองหลักประกันสิทธิมนุษยชนขององค์การระหว่างประเทศหลายฉบับ และได้มีการบัญญัติรับรองไว้เป็นกฎหมายภายในผ่านทางบทบัญญัติรัฐธรรมนูญ แห่งราชอาณาจักรไทยหลายฉบับที่ผ่านมารวมถึงฉบับปัจจุบัน จากที่ได้ศึกษาเห็นว่าแม้ประเทศไทยจะไม่ได้มีการบัญญัติรับรองไว้ซึ่งสิทธิในการแสวงหาความสุขโดยตรง เนื่องจากโดยพันธกรณีระหว่างประเทศและโดยบทบัญญัติแห่งกฎหมายภายในของไทยไม่ได้กำหนดเรื่องสิทธิในการแสวงหาความสุขไว้เป็นการเฉพาะ รวมทั้งโดยแนวความคิดในการยกร่างกฎหมายอันเกี่ยวข้องกับสิทธิมนุษยชนของไทยก็ไม่ได้มีแนวความคิดที่จะรับรองสิทธิอันเพิกถอนมิได้เฉกเช่นที่ปรากฏอยู่ในคำประกาศอิสรภาพของสหรัฐอเมริกา แต่เราสามารถเห็นได้ว่ามีบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญที่รับรองให้ประชาชนสามารถใช้สิทธิ เสรีภาพนอกเหนือจากที่บัญญัติไว้ในรัฐธรรมนูญได้ หากการใช้สิทธินั้นไม่ได้ก่อให้เกิดความเสียหายแก่รัฐ สังคมหรือบุคคลอื่น กรณีเช่นนี้ย่อมถือว่าการใช้สิทธิในการแสวงความสุขด้านต่างๆ ของบุคคลสามารถกระทำได้ภายใต้บทบัญญัติแห่งกฎหมายไทย