An Analitical study of The Happily Learning Model in Buddhism

Main Article Content

Phrakhruvinaithon samut Thathong
Amnat Yodthong
Pinyapat Pargudthong

Abstract

      The study aimed to study “An analytical study of Happiness Learning Model in Buddhism” There are three objectives, namely : (1) to study and analyze knowledge and The Happily Learning in Buddhism, (2) to develop a model of happily learning in Buddhism, and (3) to assess the effectiveness of learning happily model in Buddhism. This research as applied research and experimental development in accordance with the happiness gained from learning model in Buddhist approach.


     Sampling group of the population participated willingly in the Buddhist pilot School,Those are the teacher and student of The first semester of academic Year 2555: the number of 337 students from Primary School level 3 and 445 students from secondary school level 3 from 18 School located in the 5 regions, central,
Eastern, Northern, Southern and North-eastern. Research methodology used R&D (research and development process). Result of the study is found that from the analysis of the happiness and learning happily with appear in the Buddhist scripture, happiness in Buddhist approach is the happiness in the light of the Dhamma. it refers to the state of happiness, the state without suffering, the state of two tolerate suffering. According to Buddhism happiness divide is into 4 levels : (1) Kamasukha (sensual pleasure) is the happiness related to extended environment : (2) Dibasukha is happiness resulted from Virture : (3) Jhanasukha is happiness resulted from a Samapatti (attainment), temporary distinction of defilements: (4) Nibbanasukha is happiness resulted from Nibbana (Nirvana, Nibbana), i.e. the permanent distinction of defilements. Buddhist learning means “Sikkha” and “Bhavana.” Sikkha means learning from experience, arisen of knowledge, thought, concentration and wisdom. Bhavana means learning which develops human life in four aspects, ex: physical, morality or society, mind and wisdom.

Article Details

How to Cite
Thathong, P. samut, A. Yodthong, and P. Pargudthong. “An Analitical Study of The Happily Learning Model in Buddhism”. Mahachula Academic Journal, vol. 7, no. 2, Aug. 2020, pp. 165-77, https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/241458.
Section
Research Articles

References

กระทรวงศึกษาธิการ. คณะอนุกรรมการการปฏิรูปการเรียนรู้ ของคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ. ปฏิรูปการเรียนรู้ผู้เรียนสำคัญที่สุด. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, ๒๕๔๓.

กระทรวงศึกษาธิการ. หน่วยศึกษานิเทศก์ กรมสามัญศึกษา. การจัดประสบการณ์การเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, ๒๕๔๐.

ชนาธิป พรกุล. แคทส์รูปแบบการจัดการเรียนการสอนที่ผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย, ๒๕๔๓.

ชาติ แจ่มนุช. การจัดประสบการณ์การเรียนรู้ที่เน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์คุรุสภาลาดพร้าว, ๒๕๔๐.

ชุติมา สัจจานนท์. “รูปแบบยุทธศาสตร์และแนวทางบูรณาการการศาสนากับการศึกษาของวัดในพระพุทธศาสนา : กรณีการจัดการศึกษาตามอัธยาศัย”. รายงานการสังเคราะห์งานวิจัย. สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา, ๒๕๔๘.

ทิศนา แขมมณี. ศาสตร์การสอน องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๔๕.

ประเวศ วะสี. ปฏิรูปการศึกษาไทย. กรุงเทพมหานคร : หมอชาวบ้าน, ๒๕๔๐.

พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช). บทบาทของสถาบันพระพุทธศาสนากับการจัดการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : บริษัท พิมพ์ดี จำกัด, ๒๕๔๖.

พระธรรมโกศาจารย์ (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). ขอบฟ้าแห่งความรู้กับผลงานด้านการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : หจก. สามลดา, ๒๕๔๘.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม. พิมพ์ครั้งที่ ๑๐. กรุงเทพมหานคร : บริษัทสื่อตะวัน จำกัด, ๒๕๔๕.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). พุทธธรรม. ฉบับปรับปรุงและขยายความ. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๔๖.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). จิตวิทยาเพื่อการพัฒนาคนตามแนวทางธรรมชาติ. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์ธรรมสภา, ๒๕๓๘.

พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต). พุทธวิธีในการสอน. พิมพ์ครั้งที่ ๖. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิพุทธธรรม, ๒๕๔๒.

พระราชญาณวิสิฐ (หลวงป๋า). ครองชีวิตอย่างไรให้เป็นสุข. กรุงเทพมหานคร : อมรินทร์, ๒๕๓๙.

พระราชวรมุนี (ประยูร ธมฺมจิตฺโต). กระบวนการเรียนรู้ในพระพุทธศาสนา. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงศึกษาธิการ, ๒๕๔๓.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ ๒๕๐๐. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๕.

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

รังสรรค์ บุษยะมา, ผศ.ดร. การจัดการเรียนรู้. กรุงเทพมหานคร : คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏธนบุรี, ๒๕๕๐.

วิโรจน์ สารรัตนะ. การบริหาร หลักการ ทฤษฎีและประเด็นทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์ทิพยวิสุทธิ์, ๒๕๔๒.

สมจิตร์ คล้ายปั้น. “รายงานการศึกษาผลการดำเนินงานตามโครงการพัฒนาการเรียนการสอนที่ยึดผู้เรียนเป็นสำคัญ โดยใช้กิจกรรมการอบรมที่เน้นกระบวนการ”. หน่วยศึกษานิเทศก์ : สำนักงานการประถมศึกษาจังหวัดสิงห์บุรี, ๒๕๔๓. (อัดสำเนา).

เสฐียรพงษ์ วรรณปก. พุทธวิธีสอนจากพระไตรปิฎก. กรุงเทพมหานคร : เพชรรุ่งการพิมพ์ จำกัด, ๒๕๔๐.

อัญชลี สารรัตนะ. “การศึกษาแบบบูรณาการ (Integrative Education)”. วารสารวิชาการ. ปีที่ ๒ ฉบับที่ ๑๒ เดือน ธันวาคม ๒๕๔๒.