รูปแบบการใช้เสียงในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

     การศึกษา “รูปแบบการใช้เสียงในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา” มีวัตถุประสงค์ ๓ ประการ ประกอบด้วย ๑) เพื่อศึกษาแนวคิดทฤษฎีเกี่ยวกับการใช้เสียงในการสื่อสาร ๒) เพื่อศึกษาแนวคิดเกี่ยวกับการใช้เสียงในคัมภีร์พระพุทธศาสนา และ ๓) เพื่อเสนอรูปแบบการใช้เสียงในการเผยแผ่พระพุทธศาสนา

        การศึกษา พบว่า รูปแบบการใช้เสียงในการเผยแผ่พระพุทธศาสนาแบ่งออกเป็น ๔ รูปแบบ คือ

           ๑. การใช้เสียงแบบธรรมดามีลักษณะการใช้เสียงพูดธรรมดา หรือการใช้เสียงเดิม เสียงธรรมชาติ ในการพูด การใช้เสียงแบบธรรมดาเหมาะสมกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาประเภท การบรรยายธรรม การเทศน์

           ๒. การใช้เสียงแบบการเล่นเสียง มีลักษณะการใช้เสียงพูดที่มีการเล่นเสียง คือ ใช้วิธีการพูดที่เน้นเสียงให้สอดคล้องกับเนื้อหา เป็นเสียงสูง เสียงต่ำ เสียงหนัก เสียงเบา เสียงทุ้ม เสียงแหลม เป็นจังหวะ ตามอารมณ์ความรู้สึกของเนื้อเรื่องที่กำลังกล่าวถึงอยู่ในขณะนั้น

           ๓. การใช้เสียงแบบการพากย์เสียงมีลักษณะการใช้เสียงพูดเลียนเสียง ใช้กับการแสดงธรรมประเภทบุคลาธิษฐาน มีตัวละครประกอบเนื้อเรื่องที่ยกขึ้นแสดง

           ๔. การใช้เสียงแบบผสมผสานเป็นการนำเอารูปแบบการใช้เสียงแบบต่างๆ ได้แก่ การใช้เสียงแบบธรรมดา การใช้เสียงแบบการเล่นเสียง และการใช้เสียงแบบการพากย์เสียง มาผสมผสานใช้รวมกันในการแสดงธรรม ตามความเหมาะสมของหลักธรรมและเนื้อเรื่อง ที่ยกขึ้นแสดง