แนวทางการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนต้นแบบการตื่นรู้เชิงพุทธบูรณาการ

Main Article Content

พระเจริญ วฑฺฒโน (มันจะนา)

บทคัดย่อ

    งานวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ของการวิจัย คือ  ๑) เพื่อศึกษาพฤติกรรมเยาวชนต้นแบบการตื่นรู้      ๒) เพื่อศึกษาหลักธรรมเพื่อพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนต้นแบบการตื่นรู้ ๓) เพื่อเสนอแนวทางพัฒนาพฤติกรรมเยาวชน ต้นแบบการนรู้เชิงพุทธบูรณาการโดยการศึกษาจากเอกสารงานวิจัยที่เกี่ยวข้องและการสัมภาษณ์เชิงลึกมีผลการวิจัย พบว่า


     ๑) เยาวชนเป็นผู้มีความสำคัญต่อประเทศชาติเพราะจะเป็นกำลังสำคัญในการพัฒนาประเทศในอนาคต แต่เยาวชนในปัจจุบันกลับกลายเป็นกลุ่มที่เป็นปัญหามากเยาวชนที่ไม่สามารถปรับตัวได้จะกลายเป็นปัญหาในสังคม มีเหตุปัจจัยทั้งภายในและภายนอกสิ่งแวดล้อมต่างๆ เช่น ครอบครัว เพื่อน สถาบันในสังคม มีอิทธิพลต่อพฤติกรรมของเยาวชนเป็นอย่างมาก ๒)หลักธรรมในพระพุทธศาสนามีหลักการว่ามนุษย์ทุกคนมีศักยภาพที่จะพัฒนาตนได้มีหลักธรรมสำคัญที่เป็นพื้นฐานในการศึกษา ได้แก่ปรโตโฆสะและโยนิโสมนสิการที่เป็นศรัทธา ในพระพุทธศาสนาการคบเพื่อนมิตรแท้และมิตรเทียม การศึกษาพัฒนาในพระพุทธศาสนาคือกระบวนการพัฒนาพฤติกรรมจิตใจ และปัญญา โดยใช้สติปัฏฐาน ๔ คือ กาย เวทนา จิต  ธรรมสามารถปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของมนุษย์ได้ ๓) แนวทางการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนต้นแบบการตื่นรู้เชิงพุทธบูรณาการ ภาคทฤษฎีได้บูรณาการหลักธรรมที่ได้กล่าวถึงมาแล้วนั้นกับแนวคิดและหลักการทางจิตวิทยา สำหรับภาคปฏิบัติได้บูรณาการหลักธรรมจากพระพุทธศาสนา กับแนวคิดและหลักการทางจิตวิทยาและการปฏิบัติวิปัสสนากรรมฐานตามแนวสติปัฏฐาน ๔ ได้แนวคิดใน๓มิติที่เป็นองค์ความรู้ใหม่เยาวชนเป็นผู้ที่มีปัญญาการตื่นรู้มีความเชื่อมั่นถูกต้องมีพฤติกรรมดี มีการฝึกฝนตน

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
วฑฺฒโน (มันจะนา) พ. . “แนวทางการพัฒนาพฤติกรรมเยาวชนต้นแบบการตื่นรู้เชิงพุทธบูรณาการ”. วารสารมหาจุฬาวิชาการ, ปี 6, ฉบับที่ 2, พฤศจิกายน 2019, น. 309-20, https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JMA/article/view/181329.
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทยฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.

มูลนิธิโพธิวัณณา. โครงการปฏิบัติธรรม. ฉะเชิงเทรา: ศูนย์วิปัสสนากรรมฐานมูลนิธิโพธิวัณณา, ๒๕๕๙

ประเสริฐ ผลิตผลการพิมพ์. วัยรุ่นไม่มีปัญหา. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ฟิสิกส์เซ็นเตอร์, ๒๕๔๙.

พุทธทาสภิกขุ. วิปัสสนาในอิริยาบถนั่ง. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสภา, ๒๕๔๒.

พระพรหมคุณาภรณ์(ป.อ.ปยุตฺโต). พุทธธรรม. ฉบับพิมพ์ครั้งที่ ๔๓. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ผลิธัมม์, ๒๕๔๖.

วิทยากร เชียงกูล. ปัญหาเศรษฐกิจสังคมที่มีผลต่อเด็กและเยาวชนไทย. กรุงเทพมหานคร: ผลึก, ๒๕๓๓.

สุชา จันทร์เอม และคณะ. จิตวิทยาการศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ ๔. กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา, ๒๕๔๕.

สุชา จันทร์เอม และคณะ. จิตวิทยาทั่วไป. พิมพ์ครั้งที่ ๖. กรุงเทพมหานคร : ไทยวัฒนาพานิช, ๒๕๓๓.

สร้อยตระกูล อรรถมานะ. พฤติกรรมองค์การทฤษฎีและการประยุกต์. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, ๒๕๔๔.

สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตโต). พุทธศาสนากับสังคมไทย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มูลนิธิโกมลคีมทอง, ๒๕๕๒.

สำนักงานคณะกรรมการสภาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ ๑๑ (๒๕๕๕ – ๒๕๖๐). กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการสภาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, ๒๕๕๕.

สมชาย เตียงกุล และคณะ.“โครงการพัฒนาศักยภาพเครือข่ายเยาวชนต้นแบบสร้างพลังเครือข่ายสานใจชุมชน”. รายงานการวิจัย. เชียงใหม่: ห้างหุ้นส่วนสามัญ ว๊อกซ์วูฟ จำกัด, ๒๕๔๙.

เอื้อมอร ชลวร. “การจัดการความรู้เชิงพุทธบูรณาการ”. พุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๕๕.

ดวงเดือน พันธุมนาวิน. “การใช้ผลผลิตจากการวิจัยทางจิตพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนาคนไทย”. วารสารจิตวิทยา. ปีที่ ๓ ฉบับที่ ๒ (พฤษภาคม – สิงหาคม, ๒๕๓๙): ๔๖ – ๖๐.

อ้อมเดือน สดมณี. “การพัฒนาจิตพิสัยในมิติพฤติกรรมศาสตร์”. เอกสารประกอบการประชุมเชิงปฏิบัติการโครงการพัฒนาจิตพิสัยในระบบการเรียนการสอน. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ, ๒๕๔๐.