การประยุกต์หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงในการพัฒนาเศรษฐกิจของชุมชน : กรณีศึกษาบ้านทุ่งศรี ตำบลทุ่งศรี อำเภอร้องกวาง จังหวัดแพร่
Main Article Content
บทคัดย่อ
โครงการวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์ ๓ ประการ คือ ๑) เพื่อศึกษาการประยุกต์หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนในระดับหมู่บ้าน ๒) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบัน และปัญหาการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนที่ดำเนินการอยู่ในหมู่บ้านทุ่งศรี ตำบลทุ่งศรี อำเภอร้องกวาง จังหวัดแพร่ ๓) เพื่อเสนอรูปแบบการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจสำหรับหมู่บ้านทุ่งศรี ตำบลทุ่งศรี อำเภอร้องกวาง จังหวัดแพร่ โดยใช้วิธีการศึกษาวิจัยแบบผสมวิธี คือผสมผสานการวิจัยระหว่างการวิจัยเชิงเอกสาร (Documentary Research) และการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ในภาคสนาม ๓ ขั้นตอนตามวัตถุประสงค์ของการวิจัย
ผลการศึกษาวิจัย พบว่า การประยุกต์หลักการเศรษฐกิจพอเพียงสำหรับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชนในระดับหมู่บ้าน ให้ความสำคัญต่อการพึ่งพาตนเองใน ๓ ระดับ ได้แก่ การพึ่งตนเองในระดับครอบครัว การพึ่งตนเองในระดับกลุ่ม และการพึ่งตนเองในระดับชุมชน การดำเนินกิจกรรมที่พอดีเหมาะสมกับตนเอง ไม่ใหญ่เกินไป เป็นไปได้และสอดคล้องกับวิถีชีวิตของคนในหมู่บ้าน ทั้งในระดับครัวเรือนและหมู่บ้าน สภาพปัจจุบันของการพัฒนาเศรษฐกิจของคนในหมู่บ้านแห่งนี้ เป็นการพัฒนาฐานะทางเศรษฐกิจในระดับครอบครัว โดยอาศัยการประกอบอาชีพเกษตรกรรมเป็นหลัก ปัญหาที่มีผลต่อการประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอ ได้แก่ ๑) ปัญหาด้านแหล่งน้ำ ๒) ปัญหาด้านการผลิตและการจัดการผลผลิตขาดความสมดุล ๓) ปัญหาด้านงบประมาณ รูปแบบการประยุกต์เศรษฐกิจพอเพียงมี ๒ รูปแบบ คือ การประยุกต์ตามศักยภาพของตนเองภายในระดับครัวเรือน และการประยุกต์ตามศักยภาพในระดับกลุ่ม องค์ประกอบที่มีผลต่อความสำเร็จในการประยุกต์ใช้หลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง ได้แก่ ผู้นำ แรงงาน เป้าหมาย จิตอาสา และการดำเนินกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ชิตาภรณ์ ทองชอุ่ม. “การปฏิรูปหลักสูตรเศรษฐศาสตร์บัณฑิตที่สอดรับกับแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง”. วิทยานิพนธ์เศรษฐศาสตร์ดุษฎีบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๕๑.
ชัยอนันต์ สมุทวณิช. ทฤษฎีใหม่ : มิติที่ยิ่งใหญ่ทางความคิด. กรุงเทพมหานคร : สถาบันนโยบายศึกษา, ๒๕๔๑.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ ๒๕๐๐. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๕.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๙.
รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พ.ศ. ๒๕๕๐. ราชกิจจานุเบกษา เล่ม ๑๒๔ ตอนที่ ๔๗ ก วันที่ ๒๔ สิงหาคม ๒๕๕๐.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. สรุปสาระสำคัญแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ ๙. กรุงเทพมหานคร : สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ, ๒๕๔๒.
สำนักงาน กปร.. ๖๐ ปีครองราชย์ ประโยชน์สุข ประชาราษฎร์. ทฤษฎีใหม่ ชีวิตที่พอเพียง. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร : สำนักงาน กปร., ๒๕๕๐.
พิพัฒน์ ยอดพฤติการ. “การใช้การสร้างตัวชี้วัดเพื่อวิเคราะห์เศรษฐกิจพอเพียงโดยเปรียบเทียบกับหลักพุทธศาสตร์”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรดุษฏีบัณฑิต. สาขาวิชาพระพุทธศาสนา : มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๔๙.
ปิยะรักษ์ ประดับเพชรรัตน์ และคณะ. “ศักยภาพในการลดปริมาณขยะชุมชนจากโครงการธนาคารขยะรีไซเคิล”. รายงานการวิจัย. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม ปีที่ ๖ เล่มที่ ๒ (กรกฎาคม-ธันวาคม ๒๕๕๓).
วีระศักดิ์ สมยานะ. “คุณธรรมกับการพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน ขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น จังหวัดเชียงใหม่”. บทความวิจัย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร (Silpakorn University Journal), ปีที่ ๓๓ ฉบับที่ ๒ (กรกฎาคม-ธันวาคม ๒๕๕๖).
สุวุฒิ วรวิทย์พินิต วรรณวีร์ บุญคุ้ม และนรินทร์ สังข์รักษา. “การพัฒนารูปแบบการจัดการศูนย์การเรียนรู้ วิถีเมืองเพชรตามแนวทางปรัชญา ของเศรษฐกิจพอเพียง”. บทความวิจัย. วารสาร Veridian E-Journal, Silpakorn University, Vol. 10 No 2 (2017). ฉบับภาษาไทย มนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ (พฤษภาคม – สิงหาคม ๒๕๖๐).
นิสรา ใจซื่อ. “ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับความสำเร็จในการเป็นหมู่บ้านเศรษฐกิจพอเพียง”. รายงานวิจัย. ศูนย์วิจัยมหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์ : มหาวิทยาลัยธุรกิจบัณฑิตย์, ๒๕๕๗.
ประมวลพระบรมราโชวาทและพระราชดำรัส. “คำว่าเศรษฐกิจพอเพียง”. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา : www. Sa.ku.ac.th/king-spku/2517-1.htm [ ๑๘ กันยายน ๒๕๖๐].