การศึกษากระบวนการแก้ปัญหาการใช้ภาษาไทยของนิสิตต่างประเทศ ที่ศึกษาระดับอุดมศึกษา ณ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยด้วยการจัดการเรียนการสอนโดยใช้โครงงาน

บทคัดย่อ

      การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (๑) แก้ปัญหาการใช้ภาษาไทยของนิสิตต่างประเทศที่ศึกษาในระดับอุดมศึกษา ณ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย ด้วยรูปแบบการเรียนรู้ภาษาไทยโดยใช้โครงงาน (Project-Based Instruction) และ (๒) ประเมินความสามารถของนิสิตต่างประเทศ หลังจากผ่านการจัดการเรียนการสอนโดยใช้โครงงาน (Project-Based Instruction) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาวิจัย ได้แก่ นิสิตต่างประเทศ ชั้นปีที่ ๑ และชั้นปีที่ ๒ จำนวน ๑๕๐ รูป/คน ที่ศึกษาหลักสูตรพุทธศาสตรบัณฑิต (English Program) เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยชุดการเรียนการสอนด้วยรูปแบบการเรียนรู้ภาษาไทยโดยใช้โครงงาน และสถิติที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติ t-test เพื่อวิเคราะห์ค่าเฉลี่ยความแตกต่างก่อนเรียนและหลังเรียนของนิสิตต่างประเทศตามรูปแบบการเรียนรู้ภาษาไทยโดยใช้โครงงาน

          ผลการวิจัยพบว่า นิสิตต่างประเทศมีความเห็นต่อรูปแบบการเรียนรู้ภาษาไทยโดยใช้โครงงาน โดยภาพรวม ก่อนมีการเรียนตามรูปแบบ อยู่ในระดับ “ปานกลาง” มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๓.๐๗ และหลังจากเรียนรู้ตามรูปแบบแล้ว โดยภาพรวม อยู่ในระดับ “มาก” มีค่าเฉลี่ยเท่ากับ ๔.๓๐ ค่าเฉลี่ยความแตกต่างก่อนและหลังการเรียนของนิสิตต่างประเทศกับความสามารถในการฟัง การพูด การอ่าน และการเขียน มีค่าเฉลี่ยความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ ๐.๐๕ แสดงว่า การจัดการเรียนการสอนโดยใช้โครงงานมีความสัมพันธ์กับความสามารถในการฟัง การพูด การอ่าน และการเขียนภาษาไทยของนิสิตต่างประเทศ ดังนั้น รูปแบบการเรียนรู้ภาษาไทยโดยใช้โครงงาน จึงเป็นศาสตร์การสอนที่มุ่งเน้นให้ผู้เรียนได้ลงมือปฏิบัติจริงในทุกขั้นตอน ให้ผู้เรียนสำรวจตนเอง ค้นหาความถนัดและปัญหาที่ตนสนใจ ผู้เรียนมีโอกาสที่จะเลือกวางแผนและดำเนินการด้วยตนเอง ช่วยให้ผู้เรียนคิดเป็น ทำเป็น และแก้ปัญหาได้ในที่สุด