ปัญหากฎหมายในการปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญา ที่เป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

         การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ (๑) ศึกษา แนวคิด และหลักเกณฑ์ทฤษฎีทางพระพุทธศาสนาและทางกฎหมาย ในการปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญาที่เป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา (๒) ศึกษากฎหมายที่เกี่ยวข้องในการปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญาที่เป็นพระภิกษุของต่างประเทศ และของราชอาณาจักรไทย และคำพิพากษาศาลฎีกาที่เกี่ยวข้อง(๓) ศึกษาวิเคราะห์และเปรียบเทียบ กฎหมายในการปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญาที่เป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา และ (๔) เสนอแนะแนวทางแก้ไข ปัญหากฎหมายในการปล่อยชั่วคราวของผู้ต้องหาหรือจำเลยในคดีอาญาที่เป็นพระภิกษุในพระพุทธศาสนา   เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) จากเอกสาร (Documentary Research) โดยรวบรวมข้อมูลจาก พระไตรปิฎก กฎหมาย ระเบียบ ข้อบังคับ คำพิพากษาของศาล หนังสือ ตำรา เอกสารทางวิชาการ รายงานการวิจัย ดุษฎีนิพนธ์ วิทยานิพนธ์ สารนิพนธ์ รวมทั้งเอกสารอื่น ๆ ที่เผยแพร่ทางอินเตอร์เน็ต ทั้งของไทยและภาษาต่างประเทศ จากนั้นจึงนำมาวิเคราะห์ สังเคราะห์และเปรียบเทียบ

         ผลการวิจัยพบว่า พระราชบัญญัติคณะสงฆ์ พ.ศ.๒๕๐๕ แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ ๒) พ.ศ.๒๕๓๕ มาตรา ๒๙ ให้อำนาจพนักงานสอบสวนในการใช้ดุลยพินิจเมื่อพระภิกษุต้องหาว่ากระทำผิดอาญาร้ายแรงถึงขั้นอาบัติปาราชิก โดยให้ขาดจากความเป็นพระภิกษุ และมาตรา ๓๐ กำหนดให้ พระภิกษุรูปนั้นสละสมณเพศเสียก่อนที่ศาลจะมีคำพิพากษาถึงที่สุด ส่งผลให้พระภิกษุขาดโอกาสในการพิสูจน์ความบริสุทธิ์จากพยานหลักฐานที่ชัดเจนเสียก่อน ซึ่งหากภายหลังพระภิกษุผู้นั้นไม่มีความผิด ก็จะก่อให้เกิดความเสียหาย อีกทั้งกลับไปบวชใหม่ไม่ได้ สมณศักดิ์ที่ถูกถอดไปแล้วก็ไม่สามารถกลับคืนได้ด้วย เป็นการบั่นทอนการสืบทอดพระพุทธศาสนาและความศรัทธาเลื่อมใสของพุทธศาสนิกชนอย่างยิ่ง จึงเห็นควรแก้ไขเพิ่มเติมให้มีการปล่อยชั่วคราว เป็นการเน้นการคุ้มครองสิทธิของผู้ต้องหาหรือจำเลย ภายใต้เจตนารมณ์ในการบัญญัติกฎหมายให้คุ้มครองพระพุทธศาสนา เพื่อให้สามารถแก้ไขปัญหาได้อย่างยั่งยืน