แนวโน้มระบบประชาธิปไตยในสังคมไทย

บทคัดย่อ

จากสภาพปัญหาของรัฐไทยที่เผชิญอยู่ในช่วงเวลาแห่งการเปลี่ยนแปลงตั้งแต่ปี 2475 จากระบอบสมบูรณาญาณสิทธิราชย์เป็นประชาธิปไตย อันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุขภายใต้รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย ที่นำพาให้รัฐไทยไปสู่ภาวะวิกฤตการปรับเปลี่ยนกระบวนทัศน์ในด้านความมั่นคง และการพัฒนาประชาธิปไตย (Democratization) ที่นำพารัฐไทยไปสู่ระบอบประชาธิปไตยครึ่งใบ ซึ่งอยู่ในฐานะที่ได้รับการยอมรับว่า มีความเป็นสถาบันที่กำหนดเงื่อนไขและโครงสร้างที่เป็นทางการและไม่เป็นทางการ ให้ตัวแสดงต่าง ๆ ได้แสดงบทบาทอย่างชัดเจนในสังคม ทั้งกลุ่มนักการเมือง ข้าราชการประจำ กลุ่มผลประโยชน์ กลุ่มนายทุน ได้เข้ามามีบทบาทอำนาจในการบริหารประเทศ ด้วยความความอ่อนแอของสถาบันทางการเมืองของรัฐไทย มาจากตัวนักการเมืองและความขัดแย้งทางการเมืองที่ทำให้อำนาจทางการเมืองยังคงยึดโยงอยู่กับกลุ่มทหาร หรือกลุ่มบุคคลใดบุคคลหนึ่งเท่านั้น ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา แนวโน้มระบอบประชาธิปไตยในสังคมไทยมักขึ้นอยู่กับการเมืองเปลี่ยนผ่านจากระบอบรัฐประหาร ล้มล้างรัฐธรรมนูญ เกิดการเลือกตั้ง นำไปสู่ระบอบประชาธิปไตย แต่ในรูปแบบครึ่งใบ วงแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จนถึงปัจจุบันกว่า 20 ครั้งแล้ว จนถูกเรียกว่า “วงจรอุบาทว์” ซึ่งจะก่อให้เกิดความเสื่อมโทรมลงเรื่อย ๆ ดังนั้น การพัฒนาประชาธิปไตยของรัฐไทยจึงจำเป็นอย่างมากที่ประชาชนจะต้องมีความรู้มากขึ้น มีการตรวจสอบอำนาจรัฐมากขึ้น มีความเป็นดิจิทัลมากขึ้น ใส่ใจในสิทธิเสรีภาพของตัวเองมากยิ่งขึ้น โดยอำนาจสูงสุดของประเทศต้องอยู่กับราษฎรทั้งหลาย หรือการปกครองของประชาชน โดยประชาชน และเพื่อประชาชน หรือการมีส่วนร่วมทางการเมืองของประชาชนในฐานะเจ้าของอำนาจอธิปไตยตามรัฐธรรมนูญเพื่อให้เกิดความเสมอภาค ความสงบเรียบร้อย อยู่ดี กินดี ก่อให้เกิดความสุขได้อย่างยั่งยืน