มาตรการจัดสรรที่ดินตามพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 : กรณีศึกษาการจัดสรรที่ดินในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง มาตรการจัดสรรที่ดินตามพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 กรณีศึกษาการจัดสรรที่ดินในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย ผู้วิจัยมีความประสงค์จะทำการศึกษาปัญหา แนวคิด ทฤษฎีเกี่ยวกับการจัดสรรที่ดินตามพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 ศึกษาวิเคราะห์มาตรการ ทางกฎหมายทั้งในและต่างประเทศ ตลอดจนวิเคราะห์ปัญหาเกี่ยวกับการจัดสรรที่ดินในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย เพื่อพัฒนากำหนดมาตรการและแนวทางในการปรับปรุงระบบการจัดสรรที่ดินในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย และต่างจังหวัด ปรับปรุงแก้ไขพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 และกฎหมายที่เกี่ยวข้องภายใต้บริบททางสังคม เศรษฐกิจ การเมืองการปกครองในปัจจุบันให้มีความเหมาะสมและเกิดประโยชน์สูงสุด สำหรับการวิจัย ผู้วิจัยได้กำหนดวิธีวิจัยโดยทำการศึกษาเชิงผสมผสานวิธี (Mixed Method) ระหว่างการวิจัยเชิงเอกสาร (Documentary Research) โดยศึกษาจากองค์ความรู้จากการวิเคราะห์ ข้อกฎหมาย การสัมภาษณ์ผู้เชี่ยวชาญกับการวิจัยเชิงสำรวจ (Survey Research) โดยสำรวจความคิดเห็น ของกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ นักวิชาการ ผู้ทรงคุณวุฒิที่เชี่ยวชาญ ผู้ประกอบการ ผู้บริโภค เกี่ยวกับการจัดสรรที่ดินในเขตพื้นที่จังหวัดเชียงราย และนำข้อมูลที่ได้รับจากการศึกษามาวิเคราะห์อย่างเป็นระบบตามระเบียบวิธีการวิจัย จากการศึกษาวิเคราะห์ข้อมูลพบว่า ปัญหาการจัดสรรที่ดินในปัจจุบันส่วนหนึ่งมีการหลีกเลี่ยง การขออนุญาตจัดสรรที่ดินตามกฎหมาย โดยเฉพาะผู้ประกอบธุรกิจจัดสรรที่ดินขนาดเล็กซึ่งมีจำนวนมาก ในเขตพื้นที่ต่างจังหวัด สืบเนื่องจากมาตรการทางกฎหมายในการขออนุญาตจัดสรรที่ดินไม่คุ้มค่า ต่อการลงทุนสำหรับโครงการขนาดเล็ก และมาตรฐานการจัดสรรที่ดินพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 ใช้มาตรฐานเดียวกันกับโครงการขนาดใหญ่ ในขณะเดียวกันประชาชนในต่างจังหวัดมีความต้องการที่อยู่อาศัยของตนเองในราคาที่เหมาะสม เนื่องจากมีรายได้อยู่ในระดับปานกลางถึงระดับน้อยและ พฤติกรรมความต้องการของประชาชนไม่ต้องการเสียค่าใช้จ่ายส่วนกลางเป็นประจำทุกเดือนให้กับ นิติบุคคลหมู่บ้านจัดสรร เนื่องจากการบริการสาธารณะและสาธารณูปโภคระดับท้องถิ่นของภาครัฐ ในปัจจุบันมีประสิทธิภาพและเข้าถึงประชาชนและชุมชน และในระยะยาวการเสียค่าใช้จ่ายให้กับภาครัฐสำหรับการบริการสาธารณูปโภคมีความคุ้มค่ามากกว่า จึงเห็นควรปรับปรุงพระราชบัญญัติการจัดสรรที่ดิน พ.ศ. 2543 โดยการขยายกรอบของคำนิยามการจัดสรรที่ดินให้มีความหยืดหยุ่นมากขึ้น ผู้ประกอบการ รายย่อยสามารถลงทุนได้โดยไม่ต้องขออนุญาตจัดสรรที่ดิน แต่อาจมีมาตรการควบคุมของรัฐในลักษณะอื่น ที่เหมาะสมและมีประสิทธิภาพ ตลอดจนกำหนดมาตรฐานในเรื่องขนาดของโครงการแต่ละขนาดให้ชัดเจน และกำหนดพื้นที่ส่วนกลางให้เหมาะสมกับขนาดของโครงการแต่ละขนาด เพื่อลดปัญหาด้านต้นทุนและส่งผลให้ประชาชนสามารถซื้อที่ดินในราคาที่ถูกลง และเป็นมาตรการในการแก้ไขปัญหาที่มีลักษณะประสานประโยชน์ระหว่างกันมากขึ้น ลดปัญหาการหลีกเลี่ยงกฎหมาย และส่งเสริมธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ในระดับท้องถิ่นให้มีรากฐานที่มั่นคง ประชาชนในพื้นที่ได้รับประโยชน์ในฐานะผู้บริโภค และสามารถมีที่อยู่อาศัยของตนเองได้ โดยไม่เกินความสามารถทางเศรษฐกิจของครอบครัว