การพัฒนาความสามารถในการพูดของเด็กปฐมวัยด้วยกิจกรรมการแสดงประกอบ การเล่านิทาน
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยในครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อส่งเสริมการแสดงประกอบการเล่านิทาน โดยให้เด็กปฐมวัยมีคะแนนผ่านเกณฑ์ตั้งแต่ร้อยละ 70 และมีนักเรียนผ่านเกณฑ์ไม่น้อยกว่าร้อยละ 70 ของจำนวนนักเรียนทั้งหมด และ 2) เพื่อพัฒนาความสามารถในการพูดของเด็กปฐมวัยด้วยกิจกรรมการแสดงประกอบการเล่านิทานโดยให้มีคะแนนผ่านเกณฑ์ตั้งแต่ร้อยละ 70 มีนักเรียนผ่านเกณฑ์ไม่น้อยกว่าร้อยละ70 ของจำนวนนักเรียนทั้งหมด ที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับชั้นอนุบาล 3 ภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2562 ของโรงเรียนสนามบิน ได้มาจากการสุ่มอย่างง่าย โดยใช้ห้องเรียนเป็นหน่วยในการสุ่ม จำนวน 1 ห้อง 35 คน เครื่องมือที่ใช้ใน การวิจัย ได้แก่ 1) แผนจัดการเรียนรู้จำนวน 8 แผน นิทาน 8 เรื่อง 2) แบบวัดความสามารถในการพูดของเด็กปฐมวัยมี 3 ด้านได้แก่ แบบวัดด้านคำศัพท์ ด้านพูดประโยค และด้านการพูดเรื่องราว ผลการวิจัย พบว่า ผลการแสดงประกอบการเล่านิทานคะแนนเต็ม 24 มีคะแนนเฉลี่ย () 19.40 คิดเป็นร้อยละ 80.83 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) เท่ากับ 2.51 และมีจำนวนนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ จำนวน 28 คน คิดเป็นร้อยละ 80 ของนักเรียนทั้งหมด และผลการศึกษาความสามารถในการพูดคำศัพท์ แต่งประโยคปากเปล่าและเล่าเรื่องราว พบว่า ด้านคำศัพท์ จำนวนคะแนนเต็ม 40 มีคะแนนเฉลี่ย (
) 29.57 คิดเป็นร้อยละ 73.93 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) 1.46 และมีจำนวนนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ จำนวน 35 คน คิดเป็นร้อยละ 100 ของนักเรียนทั้งหมด ในส่วนด้านการแต่งประโยค จำนวนคะแนนเต็ม 24 มีคะแนนเฉลี่ย (
) 20.97 คิดเป็นร้อยละ 87.38 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) 0.49 และมีจำนวนนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ จำนวน 35 คน คิดเป็นร้อยละ 100 ของนักเรียนทั้งหมด และด้านการเล่าเรื่องราว จำนวนคะแนนเต็ม 24 มีคะแนนเฉลี่ย (
) 21.14 คิดเป็น ร้อยละ 88.08 ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน (S.D.) 2.23 และมีจำนวนนักเรียนที่ผ่านเกณฑ์ จำนวน 35 คน เท่ากับร้อยละ 100 ของนักเรียนทั้งหมด
Article Details
References
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560).หลักสูตรการศึกษาปฐมวัย พุทธศักราช 2560. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศ จำกัด.
กุลยา ตันติผลาชีวะ. (2541). รายงานการวิจัยเรื่องการจัดการศึกษาสำหรับผู้ปกครองและสารสนเทศที่ผู้ปกครองเด็กอนุบาลต้องการวารสารการศึกษาปฐมวัย.กรุงเทพ:สำนักพิมพ์ไทยวัฒนาพานิช.
เกริก ยุ้นพันธ์. (2547). การเล่านิทาน(พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ:สุวิริยาส์น.
ณัฐธยาน์ ยิ่งยงค์. (2553). ผลการเล่านิทานพื้นบ้านจังหวัดสุโขทัยประกอบภาพทีมีต่อพัฒนาการด้านการพูดของเด็กปฐมวัย.(วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต,มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ).
ประคอง นิมมานเหมินทร์.(2551).นิทานพื้นบ้าน.กรุงเทพ: คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกาณ์มหาวิทยาลัย.
พัฒนา ชัชพงศ์. (2540).โครงสร้างและการพัฒนาหลักสูตรการศึกษาปฐมวัย.วารสารการศึกษาปฐมวัย, 1(2), 15.
เยาวพา เดชะคุปต์. (2542).การจัดการศึกษาสำหรับเด็กปฐมวัย.กรุงเทพฯ:จุฬาลงกาณ์มหาวิทยาลัย.
ศรีเรือน แก้วกังวาน. (2551).ทฤษฏีจิตวิทยาบุคลิกภาพ(พิมพ์ครั้งที่ 15). กรุงเทพ: หมอชาวบ้าน.
แสงสุรีย์ดวงคำน้อย. (2561). การเรียนรู้เชิงรุก: กิจกรรมท้าทายสำหรับผู้เรียนในยุคการศึกษา 4.0 วารสารวิชาการและวิจัยมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. 8(3), 61- 71.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.(2560). การส่งเสริมศักยภาพทางภาษาและการเรียนรู้หนังสือสำหรับปฐมวัย. กรุงเทพมหานคร: สหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
Amoriggi, H. (1981).The Effect of Story Telling on Yong Childrens Seguencing Ability. Diation Abstract International in Outdoor Envivonmal Education Program, 39.