การพัฒนาที่ยั่งยืน: การบูรณาการพุทธธรรม ของสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต)
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ ศึกษาการบูรณาการหลักคำสอนทางพระพุทธศาสนา เพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืนของสมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ.ปยุตฺโต) โดยชี้ให้เห็นว่าการพัฒนาหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 ที่เน้นเศรษฐกิ และอุตสาหกรรม นำไปสู่ปัญหาสังคมและการพัฒนาที่ไม่ยั่งยืน เนื่องจากแนวคิดที่ผิดพลาด เช่น การมองมนุษย์แยกจากธรรมชาติ ท่านเสนอการบูรณาการพุทธธรรม โดยอธิบายหลักเหตุปัจจัยที่เชื่อมโยงมนุษย์ ธรรมชาติและสังคม ให้พึ่งพาอาศัยกันเพื่อสร้างความยั่งยืน (ศีล) จิตใจ (สมาธิ) และสติปัญญา (ปัญญา) เพื่อเชื่อมโยงชีวิตเข้ากับธรรมชาติแวดล้อมและสังคมอย่างยั่งยืน
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กาญจนา เงารังษี. (2559). การศึกษากับการพัฒนาที่ยั่งยืน. วารสารสมาคมนักวิจัย, 21(2),13-18.
ชูมาเกอร์,อี.เอฟ. (2549). เล็กนั้นงาม. มูลนิธิเด็ก.
เนื่องน้อย บุณยเนตร. (2537). จริยศาสตร์สภาวะแวดล้อม : โลกทัศน์ในพุทธปรัชญาและปรัชญาตะวันตก. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2531). เพื่ออนาคตการศึกษาไทย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
พระเทพเวที (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2535). อารยธรรมไทย : ทางเลือกออกจากยุคพัฒนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2537). คนไทยกับป่า (พิมพ์ครั้งที่ 2). การปิโตรเลียมแห่งประเทศไทย.
พระไพศาล วิสาโล,ส.ศิวรักษ์, ประเวศ วะสี, และวีระ สมบูรณ์. (2542). พุทธธรรมกับอุดมการณ์สำหรับศตวรรษที่ 21. มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ลอย,เดวิด อาร์. (2555). เงิน กามารมณ์ สงคราม และกรรม. สวนเงินมีมา.
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). (2561). การพัฒนาที่ยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 21). ผลิธัมม์.
สมบูรณ์ สุขสำราญ. (2530). การพัฒนาตามแนวพุทธศาสนา:กรณีพระสงฆ์นักพัฒนา. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อภิชัย พันธเสน. (2544). เศรษฐศาสตร์แนวพุทธ (พิมพ์ครั้งที่ 4). อมรินทร์.
King, Sallie B. (2009. Socially Engaged Buddhism. University of Hawai’i press.
Olson,Grant. A. (1987). Looking to America to Solve Thailand’s Problems. Sathirakoses- Nagapradipa Foundation.