การใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อน เพื่อส่งเสริมพฤติกรรมการมีส่วนร่วม ในการทดลองวิทยาศาสตร์ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ห้องเรียนพิเศษ (Gifted) : กรณีศึกษา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อช่วยให้นักเรียนกรณีศึกษามีส่วนร่วมในการทดลองวิทยาศาสตร์ โดยใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อน กลุ่มเป้าหมายในการศึกษา คือ นักเรียนกรณีศึกษาห้องเรียนพิเศษ (Gifted) ที่มีพฤติกรรมขาดการมีส่วนร่วมในการทดลองวิทยาศาสตร์ ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓ ภาคเรียนที่ ๒ ปีการศึกษา ๒๕๖๕ โรงเรียนเบญจมราชาลัย ในพระบรมราชูปถัมภ์ จำนวน ๑ คน เครื่องมือวิจัยประกอบด้วย (๑) แผนการจัดการเรียนรู้จำนวน ๖ แผน (๒) แบบสังเกตพฤติกรรมขาดการมีส่วนร่วมในการทดลองวิทยาศาสตร์ (๓) แบบสัมภาษณ์พฤติกรรมขาดการมีส่วนร่วมในการทดลองวิทยาศาสตร์ (๔) แบบสังเกตพฤติกรรมนักเรียนที่มาช่วยเพื่อน วิเคราะห์ข้อมูล โดยการนำข้อมูลความถี่ที่ได้จากการสังเกตพฤติกรรมของนักเรียนมาเปรียบเทียบก่อนและหลังการใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อน โดยแสดงผลการวิจัยออกมาในรูปแบบกราฟเส้นและ รูปแบบความเรียง
ผลการวิจัยพบว่า การใช้เทคนิคการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อน สามารถช่วยลดพฤติกรรมขาดการมีส่วนร่วมในการทดลองวิทยาศาสตร์ของนักเรียนกรณีศึกษา
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนกอร ศรีสมพันธุ์. บังอร ศิริสกุลไพศาล และ ศุภาพิชญ์ โฟน โบร์แมนน์. “การเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนในกิจกรรมการสอบสาธิตย้อนกลับกลไกการคลอด”. วารสารทางวิจัยวิทยาศาสตร์สุขภาพ. (๒๕๖๐).
เกวลิน กลัญชัย และ ปิยวรรณ วิเศษสุวรรณภูมิ. “ผลของโปรแกรมการปรับความคิดและพฤติกรรมที่มีต่อความวิตกกังวลในการสอบ ของนักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ ๓”. วารสารอิเล็กทรอนิกส์ทางการศึกษาภาควิชาวิจัยและจิตวิทยาการศึกษาคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (๒๕๖๑).
ฉวีวรรณ ท่าไม้สุข และ ประเสริฐ มงคล. “การโค้ชแบบเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อพัฒนาสมรรถนะการจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมทักษะกระบวนการทางคณิตศาสตร์”. วารสารศิลปากรศึกษาศาสตร์วิจัย. (๒๕๖๐).
ชวิส สว่างไพศาลกุล. “ผลการจัดการเรียนรู้โดยใช้กลวิธีรีแอ็คท์ที่มีต่อความสามารถในการคิดขั้นสูงและความวิตกกังวลในเคมีของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย”. ปริญญานิพนธ์ ครุศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการศึกษาวิทยาศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, ๒๕๖๐.
นันทวัน วัฒนมงคลสุข. วรพงษ์ คุณเดชอมร และ ศิรินาถ บูรณพงษ์. “เทคนิคการสอนไวยากรณ์ภาษาอังกฤษแบบเพื่อนช่วยเพื่อน”.วารสารวิทยาลัยนครราชสีมา. (๒๕๖๐).
บุษยากร ซ้ายขวา. ผาสุข บุญธรรม และ เพ็ญพิศุทธิ์ ใจสนิท. “การจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนเพื่อพัฒนาทักษะการพูดภาษาอังกฤษเพื่อการสื่อสารและศึกษาความพึงพอใจต่อการเรียนภาษาอังกฤษสำหรับนักเรียนชนเผ่า ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๖ โรงเรียนแม่แอบวิทยาคม สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาเชียงราย เขต ๓”. วารสารบัณฑิตศึกษา มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. ปีที่ ๑๐ ฉบับที่ ๓ (กันยายน - ธันวาคม ๒๕๖๐) : ๗๗
ศศิมา แสงสว่าง. “การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน เรื่อง รําวงมาตรฐาน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๒ โรงเรียนสวนกุหลาบวิทยาลัย รังสิต ด้วยวิธีสอนแบบเพื่อนช่วยเพื่อน”. วารสารพัฒนศิลป์วิชาการ. ปีที่ ๓ ฉบับที่ ๑ (มกราคม - มิถุนายน ๒๕๖๒) : ๙๕
สายสุดา ปั้นตระกูล. “การจัดการเรียนรู้แบบเพื่อนช่วยเพื่อนของผู้เรียนที่มีความบกพร่องทางการได้ยินและผู้เรียนปกติ”. วารสารร่มพฤกษ์ มหาวิทยาลัยเกริก. ปีที่ ๓๘ ฉบับที่ ๒ (พฤษภาคม – สิงหาคม ๒๕๖๓) : ๓๖
เสาวรส สารอรรถ. “การใช้กิจกรรมการตอบสนองต่องานเพื่อนเพื่อส่งเสริมความสามารถในการเขียนภาษาอังกฤษและลดความวิตกกังวลในการเขียนของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๔”. วารสาร มหาวิทยาลัยราชภัฏยะลา. ปีที่ ๑๕ ฉบับที่ ๑ (มกราคม - เมษายน ๒๕๖๓) : ๑
ญาดา สันติสุขสกุล. “Childhood Disrupted: บาดแผลในวัยเด็ก ส่งผลกระทบระยะยาวในตอนโต”. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: https://www.matichon.co.th/ [๒๑ กันยายน ๒๕๖๒].