การศึกษามโนทัศน์ทางวัฒนธรรมจีนผ่านแบบเรียนภาษาจีน ชุดเฮฮาภาษาจีน Kuaile Hanyu (ฉบับภาษาไทย)
คำสำคัญ:
มโนทัศน์, วัฒนธรรมจีน, เฮฮาภาษาจีน, แบบเรียนภาษาจีนบทคัดย่อ
การเรียนภาษาต่างประเทศ ไม่เพียงแต่เรียนหลักภาษา แต่ยังต้องเรียนวัฒนธรรมควบคู่ไปด้วยกันเพื่อให้การเรียนภาษามีประสิทธิภาพมากขึ้น แบบเรียนเป็นอีกหนึ่งเครื่องมือทางการศึกษาที่สำคัญ และยังเป็นเครื่องมือสำหรับการเผยแพร่วัฒนธรรมอีกด้วย บทความวิจัยฉบับนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามโนทัศน์ทางวัฒนธรรมที่ปรากฏในแบบเรียนชุดเฮฮาภาษาจีน (ฉบับภาษาไทย) และเพื่อวิเคราะห์ตัวบทเรียนที่ส่งผลต่อมโนทัศน์ทางวัฒนธรรมของผู้เรียนชาวไทย ผลการวิจัยพบว่า แบบเรียนชุดดังกล่าว มีมโนทัศน์ที่ปรากฏทั้งหมด 5 ด้าน ได้แก่ 1. วัฒนธรรมด้านผลผลิต (Product) 2. วัฒนธรรมด้านวิถีชีวิต (Practices) 3.วัฒนธรรมด้านมุมมองต่อวัฒนธรรม (Perspectives) 4. วัฒนธรรมด้านด้านชุมชน (Communities) 5. วัฒนธรรมด้านบุคคล (Persons) โดย วัฒนธรรมด้านวิถีชีวิตปรากฏในหนังสือแบบเรียนชุดนี้มากที่สุด และวัฒนธรรมด้านชุมชนปรากฏในหนังสือเรียนชุดนี้น้อยที่สุด ผลการวิจัยยังสะท้อนให้เห็นว่าแบบเรียนชุดนี้มีการเสนอเนื้อหาทางวัฒนธรรมที่หลากหลาย มีการนำเสนอข้อมูลของประเทศจีน ได้แก่ วัฒนธรรมด้านภูมิประเทศจีน วัฒนธรรมทางสังคม วัฒนธรรมทางศิลปะจีน วัฒนธรรมชีวิตในโรงเรียน วัฒนธรรมด้านอาหาร และวัฒนธรรมมารยาท แต่มีการนำเสนอเนื้อหาทางวัฒนธรรมไทยเพียงการนำเสนอในรูปแบบของภาพประกอบบทเรียน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแบบเรียนนี้ เน้นที่จะให้ผู้เรียนเข้าใจวัฒนธรรมจีนเพียงด้านเดียว
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงศึกษาธิการ. (2556). ตัวชี้วัดและสาระการเรียนรู้ภาษาจีนตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษา ขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551 กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์ สกสค. ลาดพร้าว.
จวิ้นไฉ หลี่, และพัชรินทร์ บูรณะกร. (2566). การวิเคราะห์เนื้อหาเชิงวัฒนธรรมในแบบเรียนภาษาไทย ชุด GUFS ตาม ทฤษฎีของ Michael Byram. การประชุมหาดใหญ่วิชาการระดับชาติและ นานาชาติ ครั้งที่ 14, (น. 1438- 1449). หาดใหญ่ :มหาวิทยาลัยหาดใหญ่.
ชรินทร์ มั่งคั่ง, จารุณี มณีกุล, และShan Weixu. (2562). มโนทัศน์ที่คลาดเคลื่อนทางวัฒนธรรมจีนของ นักเรียนไทย. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่น, 6(3), 121-136
พิมพาพร พึ่งพระ. (2554). การวิเคราะห์เนื้อหาทางภาษาและวัฒนธรรมที่ปรากฏในสื่อการเรียนการสอนภาษาอังกฤษ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 (วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
วิกานดา ปินไชย, และศศิธร นุริตมนต์. (2566). การวิเคราะห์หนังสือเรียนภาษาจีน 快乐汉语第三册 (หนังสือเรียน Kuaile Hanyu เล่มที่ 3) ที่ใชในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายของโรงเรียนราชประชานุเคราะห์ 15 อ.เชียงแสน จ.เชียงราย. วารสารมหาจุฬาคชสาร มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย วิทยาเขตสุรินทร์, 14(1), 154-168.
สุณีย์ ลีลาพรพินิจ. (2526). ความเป็นมาของแบบเรียนภาษาไทย (พิมพ์ครั้งที่ 1). กรุงเทพฯ: วิทยาลัย ครูธนบุรี.
สุภัทรา อักษรานุเคราะห์. (2532). การสอนทักษะทางภาษาและวัฒนธรรม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
อรณิศา อุรพีพัฒนพงศ์, สุรสิทธิ์ อมรวณิชศักดิ์, และวุฒิพงษ์ ประพันธมิตร. (2021). มโนทัศน์ทาง วัฒนธรรมจีนใน แบบเรียนภาษาจีนชุดภาษาจีนวันละนิด. วารสารมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัย นเรศวร, 19(3), 28-44
Lado. R. (1964). Language Teaching: The Scientific Approach. Newyork: Mc Graw-Hill Inc.
Li, X., Luo, Q., Liu, X., Wang, S., & Xuan, Y. (2009). Kuaile Hanyu 1: Thai Version . Beijing: People’s Education Press.
Li, X., Luo, Q., Liu, X., Wang, S., & Xuan, Y. (2014). Kuaile Hanyu 2: Thai Version . Beijing: People’s Education Press.
Li, X., Luo, Q., Liu, X., Wang, S., & Xuan, Y. (2017). Kuaile Hanyu 3: Thai Version. Beijing: People’s Education Press.
Moran, P.R. (2001). Teaching Culture: Perspective in Practice. Boston: Heinel & Heinle.
Sheng, G. (2017). Research on overseas children’s Chinese teaching materials based on comparison--Take "Learn Chinese Easily" and "Happy Chinese" as examples. Master’s thesis. Shenyang Normal University.
Zhao, Q. (2021). Study on the Localization of Thai Version of "Happy Chinese". Master’s thesis. Northwest University.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารการสอนภาษาจีนนานาชาติ
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
