แนวทางการพัฒนาคุณภาพชีวิตของกลุ่มคนเจเนอเรชั่นเบบี้บูมเมอร์ ในเขตกรุงเทพมหานคร

บทคัดย่อ

          การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาระดับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของคนเจเนอเรชั่นเบบี้บูมเมอร์ในเขตกรุงเทพมหานคร กลุ่มตัวอย่าง คือ คนรุ่นเบบี้บูมเมอร์ เกิดระหว่างปี ค.ศ. 1946 – 1964 (พ.ศ. 2489 – 2507) โดยเน้นผู้ที่พักอาศัยในเขตกรุงเทพมหานครจำนวน 5 เขต ได้แก่ เขตวัฒนา เขตพญาไท เขตห้วยขวาง เขตจตุจักร และเขตราษฎร์บูรณะ จำนวน 400 คน โดยศึกษาแบบไม่อาศัยความน่าจะเป็น (Non-Probability Sampling) โดยใช้การเลือกตัวอย่างแบบโควตา (Quota Sampling Technique) การวิจัยครั้งนี้ใช้แบบสอบถามในการเก็บรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์โดยใช้สถิติ การหาค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการทดสอบสมมติฐานวิเคราะห์ความแปรปรวนโดยการแจกแจงแบบ t-test และการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียว One-Way ANOVA และเปรียบเทียบพหุคูณแบบ LSD หรือ Fisher’s Least – Significant Different ผลการวิจัยพบว่า โดยรวมการพัฒนาคุณภาพชีวิตคนรุ่นเบบี้บูมเมอร์ อยู่ในระดับมากมีค่าเฉลี่ย 3.67 พิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า อยู่ในระดับมากทุกด้านเรียงจากด้านสภาพแวดล้อมทางสังคมมีค่าเฉลี่ย 3.97 ด้านความพร้อมด้านทรัพยากรมีค่าเฉลี่ย 3.57 และด้านความร่วมมือและสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องมีค่าเฉลี่ย 3.51 ส่วนคุณภาพชีวิตของคนรุ่นเบบี้บูมเมอร์ในเขตกรุงเทพมหานคร โดยรวมอยู่ในระดับค่อนข้างน้อยมาก มีค่าเฉลี่ย 3.38 เมื่อพิจารณาเป็นรายด้าน พบว่า อยู่ในระดับค่อนข้างน้อยมากทุกด้าน โดยเรียงลำดับค่าเฉลี่ยจากมากไปหาค่อนข้างน้อยดังนี้ ด้านการบริหารจัดการระบบพัฒนาคุณภาพชีวิตมีค่าเฉลี่ย 3.53 ด้านสุขภาพอนามัยมีค่าเฉลี่ย 3.45 ด้านการส่งเสริมอาชีพหรือรายได้ของผู้สูงอายุมีค่าเฉลี่ย 3.28 ด้านการอยู่ร่วมกันและการเสริมสร้างความเข้มแข็งด้านองค์กร ด้านผู้สูงอายุมีค่าเฉลี่ย 3.24 นอกจากนี้ผลการทดสอบสมมติฐานพบว่า คนรุ่นเบบี้บูมเมอร์ มีระดับความคิดเห็นต่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต ด้านทรัพยากร ด้านสภาพแวดล้อมทางสังคม ด้านความร่วมมือและสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง จำแนกตามเพศ อายุ ระดับการศึกษา รายได้ต่อเดือน มีความแตกต่างกันในทุกด้านที่ระดับนัยสำคัญทางสถิติ 0.05 โดยมีแนวทางในการพัฒนาคุณภาพชีวิตในแต่ละด้านสามารถอธิบายได้ดังนี้ 1) ด้านสภาพแวดล้อมทางสังคมนั้นควรเสนอแนะให้ชุมชนเป็นตัวกลางในการส่งเสริม และสนับสนุนให้การพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงวัยให้มีความคล่องตัวรวมถึงผลักดันให้มีการพัฒนา อีกทั้งควรวางแผนเรื่องของงบประมาณประจำปี สำหรับค่าใช้จ่ายในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้สูงวัย 2) ด้านความพร้อมด้านทรัพยากร เสนอแนะให้ประธานชุมชนหรือในพื้นที่จัดหาวัสดุ อุปกรณ์ เครื่องมือเครื่องใช้ที่เพียงพอในการสนับสนุนด้านการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงวัยเช่น เครื่องมือทางการแพทย์ในเบื้องต้นเพื่อดูแลส่งเสริมสุขภาพผู้สูงอายุ เช่น รถพยาบาลฉุกเฉิน เครื่องวัดความดันโลหิต ยาความดัน เป็นต้น 3) ด้านความร่วมมือและสนับสนุนจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง เสนอแนะให้จัดทำเวทีรับฟังความคิดเห็นของผู้สูงอายุเพื่อเปิดโอกาสให้มีส่วนร่วมในการกำหนดแผนงาน/โครงการการพัฒนาคุณภาพชีวิตผู้สูงอายุที่จะสอดคล้องกับความต้องการของผู้สูงอายุได้