The Study of Creative Problem-solving Skills and Learning Achievement Using Social Studies-STEM in Social Studies Courses (S 22107) of Grade 8 Students at Bansawittayasanp School, Kalasin Province
Keywords:
Social Studies - STEM, Creative Problem-Solving Skills, Learning AchievementAbstract
The objectives of this research were to compare the creative problem-solving skills, learning achievement before and after learning by using Social Studies-STEM (S-STEM), and to study the satisfaction by using S-STEM in social studies courses (S 22107) of Grade 8 students. The target group consisted of 29 participants, who were selected from Grade 8 students at Bansawittayasanp School, Kalasin Province, Thailand in the second semester of the academic year 2019. This research design was pre-experimental research. The research instruments included (1) a Social Studies-STEM (S-STEM) learning management plan, (2) creative problem-solving skills test, (3) learning achievement test, and (4) satisfaction assessment form. The data were analyzed by using the mean, standard deviation, and t-test dependent. The results were as follows: 1)The creative problem-solving skills of the Grade 8 students had a statistically significantly higher post-test score than a pretest score at a level of .05. 2)The learning achievement of the Grade 8 students had a statistically significantly higher post-test score than a pretest score at a level of .05. 3)The overall satisfaction of the students toward learning management in S-STEM was at a high level with a mean of 4.07. In terms of learning activities, which was at a high level, the mean was 4.21, teaching media and teaching equipment was at a high level with a mean of 3.97, and for the measurement and evaluation, which was at a high level, the mean was 4.04.
References
กนก จันทร์ทอง. (2560). การสอนสังคมศึกษาในศตวรรษที่ 21 Teaching of Social Studies in the 21st Century. วารสารวิทยบริการ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (2560), 28(2), 227-241. สืบค้นเมื่อ 5 มกราคม 2562, จาก https://doi.nrct.go.th//ListDoi/listDetail? ResolveDOI=10.14456/asj-psu.2017.40.
กรรณิการ์ เกศคำขวา. 2562. การพัฒนาทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ด้วยการจัดการเรียนรู้ แบบ S-STEM (Social Studies - STEM) ในรายวิชาสังคมศึกษา ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนบ้านสาวิทยาสรรพ์ จังหวัดกาฬสินธุ์. วิจัยในชั้นเรียน. กาฬสินธุ์: งานบริหารวิชาการโรงเรียนสาวิทยาสรรพ์.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2553). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 และแก้ไขเพิ่มเติม(ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2553. กรุงเทพฯ: พริกหวานกราฟฟิค.
กระทรวงศึกษาธิการ. (2560). มาตรฐานการเรียนรู้และตัวชี้วัดกลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์และสาระภูมิศาสตร์ ในกลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม (ฉบับปรับปรุง พ.ศ.2560) ตามหลักสูตรแกนกลางการศึกษาขั้นพื้นฐาน พุทธศักราช 2551. กรุงเทพฯ: สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา, สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน.
ชญานนท์ คันทมาตย์. (2560). การพัฒนาทักษะการแก้ปัญหาและผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนรายวิชา ส22106 สังคมศึกษา 4 โดยการจัดกิจกรรมการเรียนรู้แบบใช้ปัญหาเป็นฐานร่วมกับแหล่งเรียนรู้ในชุมชนภายใต้แนวคิดสะเต็มศึกษา ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยร้อยเอ็ด. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยขอนแก่น).
ณิชชานน แหลมคม. (2561). การพัฒนาทักษะด้านการเรียนรู้และนวัตกรรมด้วยวิธีการจัดการเรียนรู้แบบสะเต็มศึกษา รายวิชา ส 31102 สังคมศึกษา ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 รงเรียนเวียงวงกตวิทยาคม จังหวัดขอนแก่น. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยขอนแก่น).
นัสรินทร์ บือซา. (2558). ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษา (STEME ducation) ที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ชีววิทยา ความสามารถในการแก้ปัญหาและความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิตสาขาวิชาการสอนวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
ไปรยาลภัส สหพัฒนสมบัติ. (2562). ผลการจัดการเรียนรู้ตามแนวสะเต็มศึกษาเพื่อส่งเสริมความสามารถในการแก้ปัญหาเรื่องเศรษฐกิจพอเพียงกับการพัฒนาประเทศ กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษา ศาสนา และวัฒนธรรม ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3. (วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน, มหาวิทยาลัยบูรพา).
โรงเรียนบ้านสาวิทยาสรรพ์. (2562). รายงานการประเมินตนเองของสถานศึกษา (Self – Assessment Report: SAR) โรงเรียนบ้านสาวิทยาสรรพ์ ปีการศึกษา 2562. กาฬสินธุ์: งานบริหารวิชาการโรงเรียนสาวิทยาสรรพ์.
ลัดดา ศิลาน้อย. (2534). การสอนสังคมศึกษาระดับประถมศึกษา. ขอนแก่น: คณะศึกษาศาสตร์, มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
วัชรี พิกุลทอง. (2562). การพัฒนาทักษะการแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์และผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนด้วยการจัดการเรียนรู้ตามแนวคิดสะเต็มศึกษา (STEM Education) รายวิชา ส 22102 สังคมศึกษา นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน บัณฑิตวิทยาลัย, มหาวิทยาลัยขอนแก่น).
วิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทย ในพระบรมราชูปถัมภ์. (2556). จรรยาบรรณ. สืบค้นเมื่อ 2 มกราคม 2562, จาก https://eit.or.th.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2554). คู่มือการจัดการเรียนรู้กลุ่มสาระการเรียนรู้วิทยาศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2557). หลักสูตรอบรมศึกษานิเทศก์. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงศึกษาธิการ.
สถาบันส่งเสริมการสอนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี. (2558). คู่มือจัดกิจกรรมสะเต็มศึกษาระดับชั้น มัธยมศึกษาปี ที่ 1-3. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของ สกสค.
สำนักงานคณะกรรมการข้าราชการพลเรือน. (2561).ทักษะด้านดิจิทัลของข้าราชการและบุคลากรภาครัฐเพื่อการปรับเปลี่ยนเป็นรัฐบาลดิจิทัล. สืบค้นเมื่อ 2 มกราคม 2562, จาก https://www.ocsc.go.th/digital_skills2.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2562). สภาวะการศึกษาไทย 2561/2562 การปฏิรูปการศึกษาในยุคดิจิทัล. กรุงเทพฯ: สำนักประเมินผลการจัดการศึกษา สำนักงานเลขาธิการสภา.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2560). แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 12. สำนักนายกรัฐมนตรี. สืบค้นเมื่อ 2 มิถุนายน 2562, จาก https://www.nesdb.go.th/main.php?filename=index.
แสงสุรีย์ ดวงคำน้อย. (2561). การเรียนรู้เชิงรุก : กิจกรรมท้าทายสำหรับผู้เรียนในยุคการศึกษา 4.0. วารสารวิชาการและวิจัยมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ, 8(3), 61-71.
อับดุลยามีน หะยีขาเดร์. (2559). ผลของการจัดการเรียนรู้ตามแนวทางสะเต็มศึกษาที่มีต่อผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนชีววิทยา ความคิดสร้างสรรค์ทางวิทยาศาสตร์และความพึงพอใจต่อการจัดการเรียนรู้ของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5. (วิทยานิพนธ์ปริญญาศึกษาศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการสอนวิทยาศาสตร์และคณิตศาสตร์, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์).
Anderson, L. W., & Krathwohl, D. R. (2001). A Taxonomy for Learning, Teaching And Assessing: A Revision of Bloom’s Taxonomy of Educational Objectives: Complete Edition. New York: Longman.
Osborn, A. F. and Parnes, S. J. (1966). The Osborn-Parnes Creative Problem Solving Procedure. Munich: GRIN Verlag.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 NEU ACADEMIC AND RESEARCH JOURNAL
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
