Community Product Value Chain Affecting Creative Economy Development in Aspect of Local Culture in Kalasin Province
Keywords:
Value Chain, Creative Economy, Local Culture, Community ProductAbstract
The purposes of the research were 1) to study value chain of community products in the category of fabrics and clothing in Kalasin province, 2) to study the creative economy of the community products in local culture aspect, 3) to test the relationship of value chain management of community products in the category of fabrics and clothing in Kalasin province and 4) to test the value chain management of community products in the category of fabrics and clothing affecting creative economy development in aspect of local culture in Kalasin province. The questionnaire was collected as a tool from 335 community entrepreneurs in the category of fabrics and clothing in Kalasin province using stratified random sampling method. The statistics used for data analysis comprised percentage, mean, standard deviation, and Multiple Regression. The results of the study were found that community entrepreneurs in the category of fabrics and clothing in Kalasin province had an opinion in value chain of community products at a high level, especially on the aspect of Inbound logistics, operations, and human resource management, respectively. Community entrepreneurs of fabrics and clothing in Kalasin province had a high level of average opinion on the creative economy of community products in the local culture aspect, especially on the form of the linkage of cultural foundation on community products, culturally valuable community products, and the representation of community identity through products, respectively. The value chain of community products of fabrics and clothing, which were human resource management (HRM), procurement (PCM), marketing and sales (MAS), and organizational infrastructure (OIF), had a positive effect on the creative economy in the local culture aspect (CEC) of community products as the regression equation was constructed as follows:
CEC = 0.336 (HRM) + 0.187 (PCM) + 0.178 (MAS) + 0.123 (OIF)
References
กรมการพัฒนาชุมชน. (2553). แนวทางและหลักเกณฑ์การคัดสรรสุดยอด หนึ่งตำบล หนึ่งผลิตภัณฑ์ไทย พ.ศ.2553. กรุงเทพฯ: บีทีเอสเพรส.
กรมการพัฒนาชุมชน. (2565). ประเภทผลิตภัณฑ์ OTOP. สืบค้นเมื่อ 10 มกราคม 2565, จาก https://otop.cdd.go.th/products.
กรมการพัฒนาชุมชน. (2566). ยอดจำหน่ายสินค้า OTOP จังหวัดกาฬสินธุ์. สืบค้นเมื่อ 16 สิงหาคม 2566, จาก http://cddata.cdd.go.th/apps/bigdata/bigdata.html.
ณัฐฐิญา ปัญญา และ อารีย์ นัยพินิจ (2564). แนวทางการจัดการห่วงโซ่คุณค่าเพื่อเพิ่มยอดสินเชื่อรถแลกเงินของสถาบันการเงินกรณีศึกษา: ทีมสินเชื่อขอนแก่น 1. วารสารมหาวิทยาลัยภาคตะวันออกเฉียงเหนือ,11(3), 1-10.
ณัฐนนท์ จิรกิจนิมิต และ ศาสตรา เหล่าอรรคะ. (2564). การพัฒนาคลังข้อมูลดิจิทัลมรดกทางวัฒนธรรมจังหวัดลำพูนเพื่อส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนครพนม, 11(3), 251-264.
ธนิต โสรัตน์. (2550). การประยุกต์ใช้โลจิสติกส์และโซ่อุปทาน. กรุงเทพฯ: ประชุมทองพริ้นติ๊ง กรุ๊ป จำกัด.
นครินทร์ น้ำใจดี. (2565). การพัฒนาสินค้าทางวัฒนธรรม ภายใต้แนวคิดเศรษฐกิจสร้างสรรค์ ในย่านเมืองเก่าเชียงราย อำเภอเมือง จังหวัดเชียงราย. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 14(2), 218-231.
นรินทร์ สังข์รักษา และ สมชาย ลักขณานุรักษ์. (2555). เพื่อพัฒนาและยกระดับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมสู่เศรษฐกิจสร้างสรรค์ผ่านกระบวนการมีส่วนร่วมของภาคีเครือข่ายอย่างยั่งยืนในจังหวัดราชบุรี (รายงานการวิจัย). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
ประเวศน์ มหารัตน์สกุล. (2555). เศรษฐกิจสร้างสรรค์ ทำได้จริง หรือตามกระแส. สืบค้นเมื่อ 29 มีนาคม 2565, จาก https://www.tpa.or.th/publisher/pdfFile Download/ p025-28.pdf.
พิริยะ ผลพิรุฬห์. (2556). บทบาทของวิสาหกิจขนาดกลางและขนาดย่อมไทยในระบบเศรษฐกิจสร้างสรรค์. วารสารเศรษฐศาสตร์ปริทรรศน์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์, 7(1), 205-250.
ภัทรพล ชุ่มมี. (2566). การวิเคราะห์กรอบแนวความคิดสมการโครงสร้างของเศรษฐกิจสร้างสรรค์เพื่อความได้เปรียบด้านการแข่งขันสำหรับวิสาหกิจชุมชน. Journal of Roi Kaensarn Academi, 8(2), 138-151.
ศิริสรณ์เจริญ กมลลิ้มสกุล, ดวงพร กิจอาทร, ชิดชนก ปรีชานันท์ และ ศิริพร เลิศยิ่งยศ. (2565). ถอดบทเรียนห่วงโซ่คุณค่าระบบการผลิตข้าวนาแปลงใหญ่โนนกระสัง ตำบลกระเบื้องใหญ่ อำเภอพิมาย จังหวัดนครราชสีมา. วารสารวิจัยราชภัฏธนบุรีรับใช้สังคม, 8(1), 103-118.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2553). ร่างกรอบทิศทางของแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ 11 (พิมพ์ครั้งที่ 1). นนทบุรี: บริษัท สหมิตรพริ้นติ้งแอนด์พับลิสชิ่ง จำกัด.
สุริยะ วิริยะสวัสดิ. (2554). บทบาทกํานันผู้ใหญ่บ้านท่ามกลางสังคมไทยที่กําลังเปลี่ยนแปลงปัจจุบัน. สืบค้นเมื่อ 4 มีนาคม 2565, จาก http://www.alro.go.th/alro/index.jsp.พับลิสชิ่ง จำกัด.
อัญชลีพร ใจสิทธิ์ และ จุฑาทิพย์ เฉลิมผล. (2561). ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์ต่อความสำเร็จของเกษตรกรในการผลิตผลิตภัณฑ์ผ้าฝ้ายทอมือในบ้านดอนหลวง ตำบลแม่แรง อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต. 6(3), 623-630.
Best, J. W. (1981). Research in education. New jersey: Prentice-Hall.
Eksirichaikul, N. (2013). The Value chain management model of catering business for Nakhon Pathom Province related to creative economy concept, Graduate school. Bangkok: Silpakorn University.
Hair, J.F., Black, W.C., Babin, B.J. and Anderson, R.E. (2010) Multivariate Data Analysis (7th Edition). New York: Pearson.
Hinkle, D. E., Wiersma, W., and Jurs, S. G. (2003). Applied Statistics for the Behavioral Sciences. Boston, MA: Houghton Mifflin Company.
Kaplinsky, R., and Morris, M. (2000). A Handbook for Value Chain Research. IDRC.
Porter, M. E. (1985). The Competitive Advantage: Creating and Sustaining Superior Performance. New York: Free Press.
Theepapal, P. (2008). Strategic Management. Bangkok: A-morn printing.
Yamane, T. (1973). Statistics: An Introductory Analysis (3rd Edition). New York: Harper and Row.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2023 NEU ACADEMIC AND RESEARCH JOURNAL
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
