การศึกษาความเป็นไปได้ในการปรับภูมิทัศน์วัฒนธรรม ในแหล่งท่องเที่ยววังหลัง กรุงเทพมหานคร
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาความเป็นไปได้ในการปรับภูมิทัศน์วัฒนธรรมในแหล่งท่องเที่ยววังหลัง และ 2) เพื่อหาแนวทางในการปรับภูมิทัศน์วัฒนธรรมในแหล่งท่องเที่ยววังหลัง โดยเป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้ทฤษฎีเชิงพื้นที่ (Grounded theory) ในการศึกษา สังเกต และวิเคราะห์บริบทของพื้นที่ ร่วมกับการสัมภาษณ์แบบเจาะลึก (In-depth interview) กับนักท่องเที่ยวและผู้ประกอบการร้านค้าย่านวังหลัง ผลการวิจัยพบว่ามีความเป็นไปได้ในการปรับภูมิทัศน์วัฒนธรรมของแหล่งท่องเที่ยวย่านตลาดวังหลัง ให้เป็นระเบียบ เพื่อความสะดวก สะอาด และปลอดภัย ควรมีการจัดระเบียบร้านค้าภายในตลาดวังหลัง เพื่อเพิ่มความสะดวกในการเลือกซื้อสินค้าและบริการ โดยใช้วิธีการจัดการแบบมีส่วนร่วมของชุมชนซึ่งเป็นเจ้าของร้านค้าย่านวังหลัง มีการประสานงานและการทำงานร่วมกัน มีการวางแผนร่วมกันของชุมชน เพื่อร่วมมือกันในการสร้างความเป็นระเบียบ สวยงามและส่งเสริมการท่องเที่ยวในตลาดวังหลังต่อไป
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์ต้นฉบับที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารเพื่อการพัฒนาการท่องเที่ยวสู่ความยั่งยืน ถือเป็นกรรมสิทธิ์ของโรงเรียนการท่องเที่ยวและการบริการ มหาวิทยาลัยสวนดุสิต ห้ามผู้ใดนำข้อความทั้งหมดหรือบางส่วนไปพิมพ์ซ้ำ เว้นแต่จะได้รับอนุญาตอย่างเป็นลายลักษณ์อักษรจากโรงเรียนการท่องเที่ยวและการบริการ มหาวิทยาลัยสวนดุสิต นอกจากนี้ เนื้อหาที่ปรากฎในบทความเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียน ทั้งนี้ไม่รวมความผิดพลาดอันเกิดจากเทคนิคการพิมพ์
References
กระทรวงวัฒนธรรม. (2558). วัฒนธรรม วิถีชีวิตและภูมิปัญญา. กรุงเทพมหานคร: กระทรวงวัฒนธรรม.
เกรียงไกร เกิดศิริ. (2551). ชุมชนกับภูมิทัศน์วัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์อุษาคเนย์.
จอมขวัญ ลอยศักดิวงศ์. (2550). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในเขตพื้นที่อำเภอแม่สอด จังหวัด
ตาก. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.สาขาวิชายุทธศาสตร์ การพัฒนา
จิตรตี มณีไสย์ และพัฒนา อนุรักษ์พงศธร. (2554). การวิเคราะห์ปริมาณและองค์ประกอบของขยะมูลฝอยเพื่อเป็นแนวทางการจัดการขยะมูลฝอยในพื้นที่อุทยานแห่งชาติน้ำตกเจ็ดสาวน้อย จังหวัดสระบุรี. กรุงเทพมหานคร: รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ณัฎฐา จุลพรหม, อาษา ทองธรรมชาติ, อัจจิมา อินทรีย์. (2549). การศึกษาการมีส่วนร่วมของประชาชนในการอนุรักษ์ ปรับปรุง ฟื้นฟู ภูมิทัศน์วัฒนธรรม ชุมชนย่านวัดราชโอรส วัดนางนอง และวัดหนัง. กรุงเทพมหานคร: รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์, สำนักงานคณะกรรมกรวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา และคณะ. (2542). การวางแผนพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. เชียงใหม่: คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ไพบูลย์ แจ่มพงษ์. (2553). การจัดการขยะโดยกระบวนการมีส่วนร่วมของชุมชน บริเวณตลาดน้ำอัมพวา จังหวัดสมุทรสงคราม. กรุงเทพมหานคร: รายงานวิจัยฉบับสมบูรณ์, มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนสุนันทา.
มณทิพย์ จันทร์แก้ว และขนิษฐา ภมรพล. (2560). การศึกษาการจัดการขยะมูลฝอย กรณีศึกษา ตลาดน้ำระแหง.
วารสารแก่นเกษตร, ฉบับพิเศษ 1, 405-410.
รัชนีกร แซ่วัง. (2558). ภูมิทัศน์วัฒนธรรมและนโยบายในการอนุรักษ์: กรณีศึกษา พุหางนาค. วารสารภาษาและ
วัฒนธรรม, 34(2), 71-92.
รัฐพงศ์ ปิ่นแก้ว และพัสตราภรณ์ ทิพยโสธร. (2557). การออกแบบภูมิทัศน์วัฒนธรรมปากคลองสวนหมากเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2563. จาก http://161.246.14.22/ocs/submissionfiles/conferences/4/schedConfs/4/papers/54/submission/review/54-102-1-RV.pdf
วิภาวี อนุพันธ์พิศิษฐ์, เสนีย์ สุวรรณดี, มณี พนิชการ, อาดิศร์ อิดรีส รักษมณี และเสนีย์ เวชพัฒน์พงษ์. (2551). โครงการอนุรักษ์มรดกทางด้านสถาปัตยกรรมและปรับปรุงภูมิทัศน์ของชุมชน ในพื้นที่ริมฝั่งคลองแสนแสบ: กรณีศึกษาชุมชนบ้านครัว. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์), มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 14(1), 48-55.
สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย. (2542). รายงานขั้นสุดท้ายการดำเนินการกำหนดนโยบายการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์บริการวิชาการ สถาบันวิจัยวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งประเทศไทย.
สารานุกรมเสรี. (2563). ถนนวังหลัง. สืบค้นเมื่อ 26 พฤษภาคม 2563. จากhttps://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%96%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%A7%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%AB%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%87
สุขสวรรค์ คำวงศ์ และเมตตา ตาละลักษณ์. (2556). ขีดความสามารถในการรองรับและการกำจัดขยะในแหล่งท่องเที่ยวตำบลภูฟ้า อำเภอบ่อเกลือ จังหวัดน่าน. วารสารวิชาการและวิจัย มทร.พระนคร ฉบับพิเศษ, การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล ครั้งที่ 5 ( น.91-97). กรุงเทพฯ.ศูนย์ประชุมบางกอกคอนเวนชั่นเซ็นทรัลเวิลด์ปทุมวัน.
สมัคร ถะเกิงกุล. (2546). สภาพปัญหาและแนวทางการจัดการท่องเที่ยว: ศึกษากรณีเกาะเสม็ด ตำบลเพ อำเภอเมือง จังหวัดระยอง. ปัญหาพิเศษรัฐประศาสนศาสตรมหาบัณฑิต สาขาการบริหารทั่วไป, บัณฑิตวิทยาลัย มหาวิทยาลัยบูรพา.
สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ. (2549). แนวทางการจัดการภูมิทัศน์วัฒนธรรม/ในความร่วมมือของสำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม และคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศิลปากร. กรุงเทพฯ : อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
Holloway, J. C. (1983). The Business of Tourism. Plymouth: Macdonald and Evans Ltd.
Mill, R. C. (1990). Tourism the international business. New Jersey: Prentice Hall.
Murava, L & Korobeinykova, Y. (2016). The analysis of the waste problem in tourist destinations
on the example of Carpathian region in Ukraine. Journal of Ecological Engineering, 17(2),
-51.