Community-Based Tourism Management Mechanism of Ban Pa Miang Mueang Pan District, Lampang Province

Main Article Content

Porjai Singhanate
Narida Innark
Somsak Kongthong
Peerarak Pichayakul

Abstract

The objectives of this study were 1) to study the potential of tourist attractions of Ban Pa Miang, Muang Pan District, Lampang Province 2) to analyze a mechanism for tourism management of Ban Pa Miang, Muang Pan District, Lampang Province. It is a participated action research.                 The sample used in the study were 1) community leaders, 2) entrepreneurs in the community, and 3) those involved in the development of a community-based tourism village. The sample selection was a specific selection of 30 people.


The results of the study revealed that the overall creative tourism potential of Ban Pa Miang were 1) the potential of the area in terms of natural resources, namely natural resources and tourism resources / attraction 2) identity and community lifestyle 3) community leaders 4) community products 4) participation 5) management 6) facilities 7) accessibility by car / charter 8) tourism activities and 9) safety of tourists with a mechanism as a model Smart Village of creative tourism. The word welcome consists of 1) tourism 2) eco – system 3) authenticity.

Article Details

How to Cite
Singhanate, P., Innark, N. ., Kongthong, S., & Pichayakul, P. . (2023). Community-Based Tourism Management Mechanism of Ban Pa Miang Mueang Pan District, Lampang Province. Journal of Sustainable Tourism Development, 5(1). retrieved from https://so04.tci-thaijo.org/index.php/JSTD/article/view/262043
Section
Research Articles

References

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.(2564). รายงานประจำปี 2564. ค้นเมื่อ 24 ธันวาคม 2564, จาก https://api.tat.or.th/upload/live/about_tat/8925/รายงานประจำปี.2564.pdf

จรัญญา บันเทิง.(2548).การมีส่วนร่วมในการพัฒนาชนบท.กรุงเทพฯ: โอ เอ พริ้นติ้ง การพิมพ์

ชุติกาญจน์ กันทะอู.(2560).การท่องเที่ยวโดยชุมชนเป็นฐาน: กรณีศึกษาบ้านร่องฟอง ตำบลร่องฟอง อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย).

ณัฏฐพัชร มณีโรจน์.(2560).การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน.วิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ. 13(2), 25 - 46.

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2550). การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนและการจัดกิจกรรมโฮมสเตย์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

นายรอบรู้. (2561). Slow Life บ้านป่าเหมี้ยง ลำปาง. ค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2563, จาก https://www.nairobroo.com/travel/

พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. เชียงใหม่: วนิดาการพิมพ์.

พัฒนาการชุมชน จังหวัดลำปาง 3. (2564). เอกสารหมู่บ้านเพื่อการท่องเที่ยว (OTOP นวัตวิถี จังหวัดลำปาง). ลำปาง: สำนักงานพัฒนาชุมชนจังหวัดลำปาง.

ไพรินทร์ เตชะรินทร์.(2527).นโยบายและกลวิธีการมีส่วนร่วมของชุมชนในยุทธศาสตร์การพัฒนาในปัจจุบันในการมีส่วนร่วมของประชาชนในการพัฒนาชนบท. กรุงเทพฯ: ศักดิ์โสภาการพิมพ์.

วนิดา แหลมหลัก.(2553).ปัจจัยที่ส่งผลต่อการมีส่วนร่วมรับผิดชอบต่อสังคมของพนักงานบริษัทบริหารสินทรัพย์กรุงเทพพาณิชย์ จํากัด. วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิตสําหรับผู้บริหาร. มหาวิทยาลัยบูรพา. ชลบุรี.

วีระพล ทองมา.(2559). การท่องเที่ยวโดยชุมชน (Community Based Tourism : CBT) สำหรับการพัฒนาคุณภาพชีวิตของชุมชนในเขตที่ดินป่าไม้. ค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2563, จาก www.dnp.go.th/fca16/file/i49xy4ghqzsh3j1.doc

สำนักส่งเสริมภูมิปัญญาท้องถิ่นและวิสาหกิจชุมชน.(2564). OTOP นวัตวิถี คืออะไร. กรุงเทพฯ: กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.

ห้าวหาญ ทวีเส้ง, ปานแพร เชาวน์ประยูร และคณะ.(2563). ศักยภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์จังหวัดสตูล. การบริการและการท่องเที่ยวไทย.15(1), 1-15.

อภิสรา กวางคีรี และคณะ.(2561). การวิเคราะห์การบริหารจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชนบ้านไร่กองขิง จังหวัดเชียงใหม่ ตามเกณฑ์การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนของประเทศไทย.การประชุมวิชาการและนำเสนอผลงานวิชาการระดับชาติ UTTC Academic Day ครั้งที่ 2. 1112 – 1128.

Dickman, S. (1996).Tourism: An Introductory Text. Sydney: Hodder Education.